Για να διαβάσετε από την αρχή την περιπέτειά μας στο E.B.C., διαβάστε το Everest Base Camp , που είσαι; Μέρος 1ο.
Ο Δημήτρης ήταν καλύτερα από μένα αλλά θα καθότανε μαζί μου.
Και εκεί, στην σκιά του Nuptse, του απάντησα πως και βέβαια θέλω. Λιποθυμία, αναγούλα, πονοκέφαλος, κακοδιαθεσία ξαφνικά έφυγαν όλα! Δεν τρομοκρατήθηκα, δεν δίστασα, δεν κόμπιασα, δεν αγχώθηκα. Ήταν ότι πιο σωστό έχω απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση μου έχουν απευθύνει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτήν την στιγμή θα την περίμενα τόσο πολύ. Κι όμως, την περίμενα.
Γρήγορα έκανα ένα εσπευσμένο έξοδο και αγόρασα μια κάρτα ίντερνετ για να στείλω στις οικογένειές μας τα νέα. Ακολούθησε εορταστικό γεύμα με τσάι, τηγανητές πατάτες και μακαρονάδα! 
Γύρισε και ο Αρχοντής, ο κρυφοκουβαλητής του δαχτυλιδιού σε όλο το ταξίδι. Μας εξιστορήθηκε την ωραία εμπειρία που έζησε με τον Satya να τον ξεναγεί στον παγετώνα ανάμεσα σε κολόνες πάγου και τη μη ωραία εμπειρία της ινδικής κουζίνας που του προσέφεραν εκεί και τον πείραξε! Μαζευτήκαμε στα δωμάτια μας κατά τις 08:30 μ.μ. για ύπνο. Ο Δημήτρης καθυστέρησε να κοιμηθεί γιατί σκεφτόταν τη ζωή μας, ενώ εγώ που κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως ξαγρύπνησα αργότερα γιατί ένιωθα πως δεν μου έφτανε η ανάσα. Ο πονοκέφαλος ευτυχώς ήταν ήπιος.
Κι όμως ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι έντονη αναγούλα και έντονη τάση λιποθυμίας. Δεν μπορούσα να συνεχίσω. Σκέφτηκα όλους αυτούς που γύριζαν κομμάτια στην Thukla και δεν ήθελα να είμαι έτσι. Αποφάσισα πως επιβάλλεται να γυρίσω πίσω. Τον Δημήτρη όμως επιτέλους τον έβλεπα καλά κι ενώ ήθελε να έρθει μαζί μου τον παρακάλεσα να συνεχίσει.
Το πόσα πολλά άτομα επιστρέφουν με ελικόπτερο από Gorak shep όπου βρισκόμασταν στην Lukla επειδή τους πείραξε το υψόμετρο είναι αξιοσημείωτο. Ξεκινήσαμε και εμείς την επιστροφή μας, χωρίς ελικόπτερο, βγάζοντας πρώτα τις απαραίτητες σημαιοφωτογραφίες μας. 
1η στάση για γλυκό και καφέ στο Lobuche. Μηλόπιτα, carrot cake και Jam τάρτα, κέρασμα στον Αρχοντή για την πρόταση γάμου. Γρήγορη κατάβαση προς Thukla και έπειτα πήραμε τον κατήφορο προς Pherishe. Να γιατί επιλέγουν όλοι να ανέβουν από Dingboche και να γυρίσουν από Pherishe. Αν είχα να ανέβω την ανηφόρα που κατεβήκαμε τώρα και μετά εκείνης της Thukla, θα χρειαζόμουν διακομιδή! Φτάσαμε στο ισιάδι και διανύσαμε μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε βοσκοτόπια και ποτάμια με κοπάδια Yak να περνάνε από δίπλα μας. 
Φτάνοντας Pherishe είχαμε ήδη αποφασίσει πως θα παραγγείλουμε μπριζόλα. Με τόσο βοσκοτόπια και κοπάδια γύρω τριγύρω αποκλείεται να μην ήταν ο κατάλληλος τόπος για κάτι τέτοιο. Έτσι κι έγινε, βρήκαμε το Himalayan Hotel με μπάνιο μέσα στο δωμάτιο, καθαρό, με πολύ ωραία τραπεζαρία και φοβερό φαγητό. Μπριζόλα με σάλτσα μανιταριών και ψητοτηγανητές πεντανόστιμες πατάτες. Μπύρα γιατί δεν φοβόμασταν πια το υψόμετρο, ήδη είχαμε κατέβει στα 4285μ. και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ σπιτική μηλόπιτα και σοκολατένια πουτίγκα. Κι όσο καλά κι αν ακούγονται αυτά, το καλύτερο θα ακολουθούσε. Ζεστό μπανάκι με 5 ευρώ! 
Το καυτό μπάνιο μας ανανέωσε. Και σαπούνι να μη βάζαμε, με 55oC το θερμοσίφωνο, θα καθαρίζαμε. Γυρίσαμε στη σόμπα της τραπεζαρίας, διαλέξαμε μερικά βιβλία να χαζέψουμε και παραγγείλαμε μια πίτσα. Πολύ μικρή αλλά τέλεια, τους έπεισα και για 2η. Σκουπιστήκαμε με τις ζεστές πετσετούλες με άρωμα μέντα που μας έφερε και νοιώσαμε πως ήμασταν σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Ξενύχτηδες σήμερα, αποσυρθήκαμε στα δωμάτια μας στις 21.30!!
Ξεκινήσαμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που πήγαινε γύρω γύρω όλοι από μια πλαγιά. Κάναμε όση ανηφόρα θα κάναμε συνολικά μέχρι τη βάση μας. Φτάσαμε Phorche όμως σε λιγότερο από όσο έγραφε η πινακίδα ευτυχώς! Παρά το παράπονό μου για την ανηφόρα όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως το μονοπάτι ήταν υπέροχο. Πετρόχτιστο σε πολλά σημεία και σε όλη τη διάρκειά του γραφικά στενό. Βλέπαμε κάτω χαμηλά το ποτάμι, απέναντι το Tengboche και όσο κι αν δυσκολευόμουν, η αίσθηση ότι διασχίζω αυτό το μονοπάτι, με αποζημίωνε. 
Επιλέξαμε να μείνουμε στο Thamserku view lodge και εκτός από το Thamserku που είναι κάποιο βουνό, από το παράθυρο βλέπαμε και το Katinga και πιθανότατα άπειρα ακόμη, που πώς να τα μάθω; Αράξαμε πολύ ώρα στο όμορφο δωμάτιο μας αλλά η πείνα μου θέριευε και τους έπρηξα να κατεβούμε για φαγητό. Εν τέλει μόνο εγώ πίεζα συνεχώς να φάμε…αναρωτιέμαι γιατί άραγε πάχυνα μετά από τόσες μέρες περπάτημα! Εν τέλει κατεβήκαμε για φαγητό και κλασικά έφαγα veg cheese noodles ενώ οι υπόλοιποι Dal Bat. Ο Δημήτρης είναι πολύ ορεξάτος σήμερα, θέλει να βγούμε έξω να βγάλουμε φωτογραφίες αλλά το υπόλοιπο team βαριέται και κρυώνει.
Σταματήσαμε ακριβώς πριν την ανηφοράκλα και απολαύσαμε ένα apple tea. Είχε φτάσει πια 12:00 το μεσημέρι όταν ξεκινήσαμε και αυτό το ανέβασμα δεν είχε τελειωμό. Μας πήρε 1h και 10’. Φτάσαμε στο Monjo όπου δεν καθυστερήσαμε, απλά χαζέψαμε τη θέα και συνεχίσαμε προς τα κάτω. Για πολύ ώρα κατηφόρα-να μην παραπονιέμαι, στη διασταύρωση όμως για Khumjung πήραμε πάλι την ανηφοριά. Σχετικά γρήγορα αυτή τη φορά, φτάσαμε στο Khumjung. Επιτέλους ένα χωριό που δεν αποτελούνταν από 2-3 ξενώνες μόνο αλλά είχε πλατεία και μαγαζιά για ψώνια. 
Αγοράσαμε τα πρώτα μας δωράκια, πλεκτές κορδέλες και πορτοφολάκια. Η συνέχεια της διαδρομής αν και ανηφορική ήταν καταπληκτική μέχρι και το Khunde. Είχε πέσει ομίχλη, βρύα κρεμόντουσαν από τα δέντρα και η πέτρα στη διαδρομή συμπλήρωνε αυτό το πανέμορφα σκηνοθετημένο τοπίο. 
Προσπεράσαμε το Khunde και αρχίσαμε τον κατήφορο για Namtse Bazaar. 
Εγκατασταθήκαμε στο γνωστό μας ξενοδοχειάκι που τόσο είχαμε αγαπήσει(ίσως και για το δωρεάν wifi του).
Στη συνέχεια μας κέρασαν τσάι με γάλα και ρύζι με σταφίδες, βρασμένο κι αυτό σε γάλα. Δεν είμαι και φαν του γάλακτος οπότε οι μεριδούλες μου μείνανε άθικτες, όλως περιέργως. Οι μοναχοί ντύνονταν, γδύνονταν, έβαζαν κάτι ψηλά κίτρινα καπέλα, έπαιζαν μουσική και έψελναν. Φύγαμε όταν έφτασε και το σχολείο και η πολυκοσμία άρχισε να γίνεται φορτική. 
Η μέρα συνεχίστηκε με ατελείωτο shopping και συνειδητοποιώ πως κακώς έγραψα ότι σήμερα ήταν η 14η μέρα trekking διότι τίποτα δεν κάναμε. Αν και περπατήσαμε πάρα πολύ και ξεχυθήκαμε σε ατέλειωτο shopping στο Namche Bazaar αγοράζοντας, μάλλινη κάπα, σημειωματάρια, τσάι λογιών λογιών, ρούχα, σημαιάκια χρωματιστά, σημαία Νεπάλ, καπέλα και βιβλία. Χαμός. 
Πλέον είχαμε πρόσβαση σε ATM!
Πίσω στο ξενοδοχείο, χαιρετηθήκαμε με την οικογένεια που είχε το Lodge, φωτογραφηθήκαμε εννοείται, και ξεκινήσαμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. 
Θα φτάναμε σήμερα ως τη Lukla. Αρχικά κατεβήκαμε ευχάριστα τη μεγάλη κατηφόρα(που να θυμίσω είχαμε ανέβει) του Namche και περάσαμε τη διπλή γέφυρα. Η διαδρομή συνέχιζε με το Nepali Flat και έτσι πριν το Phakding χρειαστήκαμε μια στάση να ξαποστάσουμε που ήταν και η τελευταία. Σνακ, καφέ και φύγαμε. Συνεχίσαμε με βροχούλα αλλά δεν μας έπαιρνε άλλη καθυστέρηση. 
Τα πόδια μου πονούσαν, το σακίδιο βαρύ και η πορεία γινόταν όλο και πιο ανηφορική. 
Ο δρόμος για τη Lukla δεν τελείωνε. 8:30 ώρες μετά περνούσαμε κάτω από την πύλη της! Αλληλούια!! Όντας πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι αρχίσαμε να ψάχνουμε για ξενοδοχείο και τελικά βρήκαμε, το χειρότερο! Για να είμαι λίγο επιεικής, ενδεχομένως δεν έφταιγε ούτε το ξενοδοχείο αλλά ούτε το θορυβώδες γκρουπ του εστιατορίου. Έφταιγε η άπειρη κούραση μου. Αύριο θα ψάχναμε για άλλο ξενοδοχείο. Είχαμε σταμπάρει και ένα υπερπολυτελές που λεγότανε Yeti Hotel και είπαμε να κάνουμε τον κόπο να ρωτήσουμε τιμή διανυκτέρευσης(φωτ .55). 
Το δίκλινο λοιπόν κόστιζε 250 δολλάρια!! Μα καλά, μόνο; Εμείς στο άλλο πληρώναμε 300ρούπια. Κοινώς για να τα μετατρέψω σε ευρώ, εμείς πληρώναμε 2,24 ευρώ τη βραδιά ενώ το yeti hotel κόστιζε 227,16 ευρώ. Μαντέψτε τι διαλέξαμε! Να κάτσουμε στα αυγά μας βεβαίως. Η μέρα κύλησε λίγο βαρετά θα έλεγα και τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να το φανταστούμε. Πώς μας ήρθε να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα στη Λούκλα; Αν το ξαναέκανα, θα επέστρεφα Λούκλα το βράδυ πριν την πτήση.
Μου άπλωσε μια πηχτή κρέμα σε όλο το πρόσωπο(φαντάζομαι ήταν κάτι τύπου NIVEA η κλασική η μπλε)και άρχισε το πλάσιμο. Μόλις απορροφήθηκε καλούτσικα, πήρε την περίσσια με μια κλωστή και με την πετσετούλα που σκούπιζε όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από εκεί σκούπισε και το δικό μου. Με ρώτησε αν θέλω μασάζ και του είπα ναι! Πολύ σημαντικό-σας το τονίζω..π.οτέ μη λέτε ναι, χωρίς να παζαρέψετε ή έστω να ρωτήσετε την τιμή! Κάνα 20 λεπτο με έτριβε όπου μπορούσε, πόδια, χέρια, πλάτη κεφάλι ρωτώντας με συχνά good? good? ενώ έξω οι ντόπιοι θεατές όλο και πλήθαιναν να χαζεύουν το αξιοθέατο, εμένα, να δέχεται μασάζ σε μια καρέκλα κουρείου. Στο τέλος πλήρωσα τα 1800ρούπια μου, που με παζάρι κατέβασα στα 1500 και ησύχασα. Εντάξει πολλά λεφτά δεν είναι, αλλά αν σκεφτείς ότι για να κοιμηθούμε δίναμε 200ρούπια, ε, με έκλεψε λιγάκι. Χαλάλι του όμως γιατί για αυτόν αυτά τα χρήματα θα κάλυπταν μεγάλο χρονικό διάστημα τις ανάγκες του. Λίγο πριν κοιμηθούμε, απολαμβάνοντας το φαγητό μας στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, το οποίο κατά τα λοιπά είχαμε μισήσει, ο υπάλληλος μας ρώτησε κάτι για comfirmation flight. Μιας και τα είχαμε βάλει με όλους εκεί μέσα, δεν του δώσαμε σημασία. Κακώς!
Κεραστήκαμε την καθιερωμένη καραμελίτσα και βαμβάκι για τα αυτιά μας και σε 30’ προσγειωνόμασταν στο Kathmandu όπου άρχισαν να ξυπνάνε οι μνήμες από τότε που ήμασταν εκεί. Και ήταν άσχημες. Ταξί. Ίδιο ξενοδοχείο. Ίδιο δωμάτιο και ταράτσα για πρωινό. Κοιτούσα την πόλη και νομίζω είχα προσγειωθεί αλλού. Διαπιστώσαμε πως όσο λείπαμε έβρεξε και καθάρισε η ατμόσφαιρα, καθάρισε η σκόνη από παντού. Ανέπνεα νορμάλ και δεν χρειαζόμουν τη μάσκα. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο είχε αλλάξει η πόλη. Βγήκαμε από το ξενοδοχείο και αντί να πάμε αριστερά προς Durbar Square πήγαμε δεξιά με στόχο το Garden of Dreams. Μέχρι να φτάσουμε βέβαια, ψωνίσαμε όλο μας το βιός. Μπες εδώ, μπες εκεί και παρακεί. Τρελαθήκαμε στα ψώνια.
Θα μπορούσαμε να αράξουμε πάρα πολλές ώρες αλλά έστω ένα δυο αξιοθέατα έπρεπε να τα δούμε. Δεν μπορούσα εξάλλου να καταπιέσω το «θέλω να τα δω όλα» feeling μου που πάντα με διακατέχει στα ταξίδια. Πήραμε ταξί και μας πήγε στο Monkey Temple όπου θα περίμενε για να μας μεταφέρει αλλού. Πληρώσαμε 200ρ είσοδο(ότι πάρεις στο Νεπαλ, 200ρ, ύπνος, garden, Temple…μόνο ο κουρέας ήξερε να αλλάξει την παράδοση). Και μπήκαμε. Τι πλάκα! Τα μαϊμουδάκια ήταν παντού! Ήταν άπειρα. Πραγματικά δεν ξέρω τελικά αν το αξιοθέατο ήταν η όμορφη μεγάλη Στούπα 
ή αυτά τα πλασματάκια τα οποία κρατούσαν και παραμάσχαλα τα παιδάκια τους, κάνανε τους ταρζάν σε κλαδιά που κρεμόντουσαν, ξεψειρίζονταν, κάνανε έρωτα, τρώγανε, θήλαζαν. Τα πάντα. 
Φοβόντουσαν τα σκυλιά αλλά όχι τον κόσμο. Όλα αυτά τα υποκοριστικά τα χρησιμοποιούσα μέχρι να κάνω καταλάθος ένα eye contact με κάποιο από αυτά όπου κατευθείαν μου έβγαλε δόντια και η φάτσα του αγρίεψε λες και πήγα να του κλέψω το φαγητό ή το παιδί. Από τότε παρατηρήσαμε πως το eye contact ήταν ότι χειρότερο μπορούσες να κάνεις σε κάποια μαϊμού και από κει και πέρα κράτησα τις αποστάσεις μου, τουλάχιστον τις βλεμματικές. Σε 20 λεπτά σκοτείνιαζε οπότε πήραμε το ταξί μας για πίσω. Λίγα ψώνια στην επιστροφή για να μη ξεχνιόμαστε και ύπνο.
Περπατώντας πέσαμε στο διάσημο ξενοδοχείο Yak and Yeti και τρυπώσαμε σε μια δεύτερη όαση της πόλης. Ο κήπος του ξενοδοχείου είχε πισίνα αλλά και λίμνη, βουναλάκι και κήπους. Καθίσαμε και εγώ δεν ξέρω πόσες ώρες απολαμβάνοντας τη δροσιά και το όμορφο τοπίο. 
Πεινάσαμε και μεταφερθήκαμε στον μπουφέ τον οποίο επειδή θα μάζευαν, μας τον προσέφεραν με έκπτωση. Ήταν τεράστιος και φάγαμε τα πάντα!
Δεν δεν δεν…τίποτα δεν μου άρεσε από όσα κάνανε εκεί πέρα. Ήμουν καλύτερα στις οάσεις μου. Ευτυχώς ρωτήσαμε το tourist bus το οποίο ήταν δωρεάν παροχή για τους τουρίστες κι έτσι γλιτώσαμε την επιστροφή. Back to Thamel και τα ψώνια συνεχίστηκαν. Κάναμε βραδινή βόλτα στο δρόμο των εστιατορίων, πρότειναν στον Δημήτρη κανένα ναρκωτικάκι, αρνήθηκε και κουρασμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Μπάνιο κρύο γιατί το ζεστό νερό δεν ήρθε ποτέ και ύπνο γιατί η πτήση μας ήταν στις 7:00πμ και είχαμε κανονίσει αναχώρηση στις 5:00π.μ. από το ξενοδοχείο.
06:00 π.μ. | 06 Μαΐου 2017
10η μέρα Trekking /Everest Base Camp
Η πιο απαίσια νύχτα που είχα. Τρομερός πονοκέφαλος από τις 02.00 π.μ. και δεν κατάφερα να ξανακοιμηθώ. Τελικά μόλις συστηνόμουν με το υψόμετρο. Στις 05.30 π.μ. depon, στις 06.00 π.μ. σαλόνι μαζί με τον εξίσου χάλια Δημήτρη. Ο Αρχοντής ήρθε στις 07.00 π.μ. ταλαιπωρημένος κι αυτός. Πήραμε τσαγάκι και αυγόφετες και κατά τις 09.00 π.μ. αναθαρρήσαμε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για Everest Base Camp. Μάταιο…Ήμουνα για κλάματα. Ζητήσαμε από τον Αρχοντή να συνεχίσει γιατί είχα αναγούλα και τάση λιποθυμίας. Ο Δημήτρης ήταν καλύτερα από μένα αλλά θα καθότανε μαζί μου.Κι εκεί ένιωσα να εγκαταλείπω τον στόχο μου, να αποτυγχάνω και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.
Έκατσα σε έναν βράχο να κλάψω με την ησυχία μου. Αλλά ο Δημήτρης τελικά είναι πολύ καλός γιατρός. Άνοιξε το σακίδιο του και έβγαλε ένα πολύ καλά τυλιγμένο κουτάκι.Και εκεί, στην σκιά του Nuptse, με ρώτησε αν θέλω να ζήσω μαζί του για πάντα.
Και εκεί, στην σκιά του Nuptse, του απάντησα πως και βέβαια θέλω. Λιποθυμία, αναγούλα, πονοκέφαλος, κακοδιαθεσία ξαφνικά έφυγαν όλα! Δεν τρομοκρατήθηκα, δεν δίστασα, δεν κόμπιασα, δεν αγχώθηκα. Ήταν ότι πιο σωστό έχω απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση μου έχουν απευθύνει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτήν την στιγμή θα την περίμενα τόσο πολύ. Κι όμως, την περίμενα.Και εκεί, στην σκιά του Nuptse, εμείς φτάσαμε το δικό μας base camp και ευτυχισμένοι γυρίσαμε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου μας.
Ήξερα πως αφού δεν πήγαμε σήμερα στο Everest Base Camp δεν θα είχαμε ξανά την ευκαιρία, ούτε τώρα αλλά ούτε και στο μέλλον. Και πέφτω από τα σύννεφα που το γράφω αυτό, αλλά δεν με πείραξε. Ίσως επειδή για μένα κατόρθωμα ήταν ότι είχαμε ζήσει έως τότε. Ίσως επειδή σε αυτά τα υψόμετρα είχα μελετήσει καλά πως πρέπει να ακούς το σώμα σου και όχι τη ματαιοδοξία σου. Τέλος, ίσως γιατί ήμουν ευτυχισμένη και χωρίς το E.B.C. Γρήγορα έκανα ένα εσπευσμένο έξοδο και αγόρασα μια κάρτα ίντερνετ για να στείλω στις οικογένειές μας τα νέα. Ακολούθησε εορταστικό γεύμα με τσάι, τηγανητές πατάτες και μακαρονάδα! Γύρισε και ο Αρχοντής, ο κρυφοκουβαλητής του δαχτυλιδιού σε όλο το ταξίδι. Μας εξιστορήθηκε την ωραία εμπειρία που έζησε με τον Satya να τον ξεναγεί στον παγετώνα ανάμεσα σε κολόνες πάγου και τη μη ωραία εμπειρία της ινδικής κουζίνας που του προσέφεραν εκεί και τον πείραξε! Μαζευτήκαμε στα δωμάτια μας κατά τις 08:30 μ.μ. για ύπνο. Ο Δημήτρης καθυστέρησε να κοιμηθεί γιατί σκεφτόταν τη ζωή μας, ενώ εγώ που κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως ξαγρύπνησα αργότερα γιατί ένιωθα πως δεν μου έφτανε η ανάσα. Ο πονοκέφαλος ευτυχώς ήταν ήπιος.Άγνωστο π.μ. | 07 Μαΐου 2017
11η μέρα Trekking / E.B.C.
Ξύπνησα πολύ απότομα από το χτύπημα του Αρχοντή στην πόρτα μας (τελικά με είχε ξαναπάρει ο ύπνος). Ετοιμαστήκαμε βιαστικά γιατί είχαμε πει θα ανέβουμε στο Khala Patar. Από το άγχος να ετοιμαστούμε, ούτε είδα τι ώρα ήτανε. Ούτε πλυθήκαμε καλά καλά. Ο πονοκέφαλος όμως σταθερά μου έκανε παρέα πλέον. Ξεκινήσαμε αργά, με καλό ρυθμό και ανεβήκαμε τόσο που σκεφτόμουν πως τώρα δεν γυρίζω πίσω. Κι όμως ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι έντονη αναγούλα και έντονη τάση λιποθυμίας. Δεν μπορούσα να συνεχίσω. Σκέφτηκα όλους αυτούς που γύριζαν κομμάτια στην Thukla και δεν ήθελα να είμαι έτσι. Αποφάσισα πως επιβάλλεται να γυρίσω πίσω. Τον Δημήτρη όμως επιτέλους τον έβλεπα καλά κι ενώ ήθελε να έρθει μαζί μου τον παρακάλεσα να συνεχίσει.Αν μου έφερνε φωτογραφίες από την κορυφή θα μπορούσα και εγώ να δω ότι είδαν τα μάτια του.
Πίνω καφεδάκι, τρώω cheese toast και σκέφτομαι διάφορα. Ανησυχούσα μήπως η αδιαθεσία συνεχίσει και στην επιστροφή αλλά με διαβεβαίωναν ότι μόλις πέσουμε σε υψόμετρο θα είμαι περδίκι. Σκεφτόμουν πόσο τυχερή στάθηκα που με έπιασε τόσο καθυστερημένα το υψόμετρο. Αν με έπιανε όπου έπιασε τον Δημήτρη πιστεύω δεν θα τα κατάφερνα ως εδώ. Ο Δημήτρης το διαχειρίστηκε πολύ καλύτερα από μένα, απορώ πως άντεξε ενώ πονούσε από τη Thukla, να φτάσει ως εδώ πάνω. Δεν μας ταλαιπώρησε λεπτό, μόνος του υπέφερε και σφίγγοντας τα δόντια σιγά σιγά τα κατάφερε. Λαχανιάζω πολύ εύκολα. Χωρίς καν να σηκωθώ από την καρέκλα. Το να πάω τουαλέτα είναι κάθε φορά μια πρόκληση για την αντοχή μου.Η αδιαθεσία λόγω υψομέτρου είναι ότι πιο περίεργο έχω ζήσει.
Επέστρεψαν τα αγόρια. Ο Αρχοντής έφτασε, ο Δημήτρης όχι. Άρα και οι δυο θα δούμε τις φωτός του Αρχοντή. Τελικά, είχε πολύ απόσταση μέχρι την κορυφή του Khala Patar. Το πόσα πολλά άτομα επιστρέφουν με ελικόπτερο από Gorak shep όπου βρισκόμασταν στην Lukla επειδή τους πείραξε το υψόμετρο είναι αξιοσημείωτο. Ξεκινήσαμε και εμείς την επιστροφή μας, χωρίς ελικόπτερο, βγάζοντας πρώτα τις απαραίτητες σημαιοφωτογραφίες μας. 1η στάση για γλυκό και καφέ στο Lobuche. Μηλόπιτα, carrot cake και Jam τάρτα, κέρασμα στον Αρχοντή για την πρόταση γάμου. Γρήγορη κατάβαση προς Thukla και έπειτα πήραμε τον κατήφορο προς Pherishe. Να γιατί επιλέγουν όλοι να ανέβουν από Dingboche και να γυρίσουν από Pherishe. Αν είχα να ανέβω την ανηφόρα που κατεβήκαμε τώρα και μετά εκείνης της Thukla, θα χρειαζόμουν διακομιδή! Φτάσαμε στο ισιάδι και διανύσαμε μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε βοσκοτόπια και ποτάμια με κοπάδια Yak να περνάνε από δίπλα μας. Φτάνοντας Pherishe είχαμε ήδη αποφασίσει πως θα παραγγείλουμε μπριζόλα. Με τόσο βοσκοτόπια και κοπάδια γύρω τριγύρω αποκλείεται να μην ήταν ο κατάλληλος τόπος για κάτι τέτοιο. Έτσι κι έγινε, βρήκαμε το Himalayan Hotel με μπάνιο μέσα στο δωμάτιο, καθαρό, με πολύ ωραία τραπεζαρία και φοβερό φαγητό. Μπριζόλα με σάλτσα μανιταριών και ψητοτηγανητές πεντανόστιμες πατάτες. Μπύρα γιατί δεν φοβόμασταν πια το υψόμετρο, ήδη είχαμε κατέβει στα 4285μ. και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ σπιτική μηλόπιτα και σοκολατένια πουτίγκα. Κι όσο καλά κι αν ακούγονται αυτά, το καλύτερο θα ακολουθούσε. Ζεστό μπανάκι με 5 ευρώ! Τα αποξηραμένα κακάκια των Yak μπήκαν στην σόμπα και άρχισαν να μας ζεσταίνουν!
Α ναι, δεν σας το είπα. Αργήσαμε να καταλάβουμε την χαρακτηριστική μυρωδιά όλων των εσωτερικών χώρων που μπαίναμε αλλά τελικά ήταν αυτό. Το μοναδικό τους καύσιμο στο βουνό διότι ξύλα γιοκ, καύσιμα γιοκ. Μόνο εκκενώσεις των Γιακ να αποξηραίνονται τριγύρω. Το καυτό μπάνιο μας ανανέωσε. Και σαπούνι να μη βάζαμε, με 55oC το θερμοσίφωνο, θα καθαρίζαμε. Γυρίσαμε στη σόμπα της τραπεζαρίας, διαλέξαμε μερικά βιβλία να χαζέψουμε και παραγγείλαμε μια πίτσα. Πολύ μικρή αλλά τέλεια, τους έπεισα και για 2η. Σκουπιστήκαμε με τις ζεστές πετσετούλες με άρωμα μέντα που μας έφερε και νοιώσαμε πως ήμασταν σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Ξενύχτηδες σήμερα, αποσυρθήκαμε στα δωμάτια μας στις 21.30!!7:00 π.μ. | 08 Μαΐου 2017
12η μέρα Trekking / Everest Base Camp
Εξίσου χαλαροί ήμασταν και στο πρωινό μας ξύπνημα. Κατεβήκαμε για πρωινό και μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη αντικρίζοντας τον χθεσινό λογαριασμό. Δυο μπύρες, 43 ευρώ! Γούρλωσαν τα ματάκια μας. Επειδή όμως τα φαγητά ήταν νορμάλ δεν πτοηθήκαμε. Φάγαμε ένα Sherpa bread που ήταν πεντανόστιμο και φυσικά αυγουλάκια! Αν δεν πάθουμε κάτι από τα πολλά αυγά που φάγαμε αυτές τις μέρες, μάλλον είμαστε σκληρά καρύδια. Καφεδάκι και φύγαμε. Η διαδρομή μας ξεκίνησε ανησυχητικά ομαλά. Κάποια στιγμή, λίγο πριν το Tengboche μια διασταύρωση ήρθε να επιβεβαιώσει την ανησυχία μου. Δίλημμα…προς Phorche τέσσερις ώρες ενώ προς Τengboche, ανάξιο λόγου, ήμασταν δίπλα. Μαντέψτε ποια πήραμε…. Ξεκινήσαμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που πήγαινε γύρω γύρω όλοι από μια πλαγιά. Κάναμε όση ανηφόρα θα κάναμε συνολικά μέχρι τη βάση μας. Φτάσαμε Phorche όμως σε λιγότερο από όσο έγραφε η πινακίδα ευτυχώς! Παρά το παράπονό μου για την ανηφόρα όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως το μονοπάτι ήταν υπέροχο. Πετρόχτιστο σε πολλά σημεία και σε όλη τη διάρκειά του γραφικά στενό. Βλέπαμε κάτω χαμηλά το ποτάμι, απέναντι το Tengboche και όσο κι αν δυσκολευόμουν, η αίσθηση ότι διασχίζω αυτό το μονοπάτι, με αποζημίωνε. Επιλέξαμε να μείνουμε στο Thamserku view lodge και εκτός από το Thamserku που είναι κάποιο βουνό, από το παράθυρο βλέπαμε και το Katinga και πιθανότατα άπειρα ακόμη, που πώς να τα μάθω; Αράξαμε πολύ ώρα στο όμορφο δωμάτιο μας αλλά η πείνα μου θέριευε και τους έπρηξα να κατεβούμε για φαγητό. Εν τέλει μόνο εγώ πίεζα συνεχώς να φάμε…αναρωτιέμαι γιατί άραγε πάχυνα μετά από τόσες μέρες περπάτημα! Εν τέλει κατεβήκαμε για φαγητό και κλασικά έφαγα veg cheese noodles ενώ οι υπόλοιποι Dal Bat. Ο Δημήτρης είναι πολύ ορεξάτος σήμερα, θέλει να βγούμε έξω να βγάλουμε φωτογραφίες αλλά το υπόλοιπο team βαριέται και κρυώνει.Μελετήσαμε όμως σε βιβλία που πέσανε στην αντίληψη μας σχετικά με τους Sherpa που κατέκτησαν το Έβερεστ.
Την πρώτη γυναικεία ομάδα της Σιγκαπούρης που τα κατάφεραν και ότι ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας είναι Sherpa που βγήκε 2ος στο Έβερεστ marathon, ανέβηκε 6 φορές στο Έβερεστ και 7 φορές στο Cho o you. Γενικά η φήμη του χωριού αυτού περιλαμβάνει πολλούς και καλούς ορειβάτες. Και εδώ, στο Phorche, για πρώτη φορά μετά από 12 μέρες, πήραμε ένα τηλέφωνο τους δικούς μας. Κι ενώ έγραφα τις σημειώσεις που σας παραθέτω τώρα, άρχισε από το ταβάνι να έρχεται ένας περίεργος θόρυβος. Σαν πολλά ζωάκια, τι άραγε, να τρέχανε από τη μια άκρη στην άλλη. Ο ξενοδόχος μας διαβεβαίωσε ότι είναι αρουραίοι, για να μην ανησυχούμε! χαχαχα, μα τι γλυκός! Ήταν κοπάδι και μάλιστα μεγάλο. Ακουγόταν σαν να περπατάνε σκύλοι. Σταμάτησα το γράψιμο για να αφοσιωθώ στη μουσική που παρήγαγαν τα τρωκτικά και φάγαμε, χωρίς δισταγμό μετά την επέλαση των αρουραίων, τις πιο νόστιμες τηγανητές πατάτες με αυγά. Ωραίο το ξενοδοχείο αν και χάνει πολλούς βαθμούς από τους αρουραίους και από το σχετικά κρύο σαλόνι μιας και δεν καίγανε πολλά γιακοκουραδάκια.Χωρίς βιασύνη | 09 Μαΐου 2017
13η μέρα Trekking / E.B.C.
Σήμερα ξυπνήσαμε λίγο πιασμένοι, εγώ στους ραχιαίους και ο Δημήτρης στους ώμους. Το πρωινό ήταν μουντό. Συνήθως ο καιρός έκλεινε μετά τις 15:00 αλλά σήμερα αποφάσισε διαφορετικά. Παρααράξαμε στο εστιατόριο γιατί η ανηφόρα που έβλεπα στο βάθος μου έκανε την καρδιά πέτρα. Έπρεπε όμως να ξεκινήσουμε γιατί ήδη ψιχάλιζε. Μια μικρούλα κατηφόρα στην αρχή για ξεκάρφωμα μέχρι το Phortse Tangha όπου και σταματήσαμε σε ένα Lodge γιατί δυνάμωσε η βροχή. Η διαδρομή ως εδώ ήταν εντυπωσιακά όμορφη, μέσα στα ροδόδενδρα με θέα το ποτάμι. Σταματήσαμε ακριβώς πριν την ανηφοράκλα και απολαύσαμε ένα apple tea. Είχε φτάσει πια 12:00 το μεσημέρι όταν ξεκινήσαμε και αυτό το ανέβασμα δεν είχε τελειωμό. Μας πήρε 1h και 10’. Φτάσαμε στο Monjo όπου δεν καθυστερήσαμε, απλά χαζέψαμε τη θέα και συνεχίσαμε προς τα κάτω. Για πολύ ώρα κατηφόρα-να μην παραπονιέμαι, στη διασταύρωση όμως για Khumjung πήραμε πάλι την ανηφοριά. Σχετικά γρήγορα αυτή τη φορά, φτάσαμε στο Khumjung. Επιτέλους ένα χωριό που δεν αποτελούνταν από 2-3 ξενώνες μόνο αλλά είχε πλατεία και μαγαζιά για ψώνια. Αγοράσαμε τα πρώτα μας δωράκια, πλεκτές κορδέλες και πορτοφολάκια. Η συνέχεια της διαδρομής αν και ανηφορική ήταν καταπληκτική μέχρι και το Khunde. Είχε πέσει ομίχλη, βρύα κρεμόντουσαν από τα δέντρα και η πέτρα στη διαδρομή συμπλήρωνε αυτό το πανέμορφα σκηνοθετημένο τοπίο. Προσπεράσαμε το Khunde και αρχίσαμε τον κατήφορο για Namtse Bazaar. Εγκατασταθήκαμε στο γνωστό μας ξενοδοχειάκι που τόσο είχαμε αγαπήσει(ίσως και για το δωρεάν wifi του).8:00π.μ. | 10 Μαΐου 2017
14η μέρα Trekking / Everest Base Camp
Αργία σήμερα και μπήκαμε και εμείς στους ρυθμούς τους. Buddha’s birthday και ο ξενοδόχος μας έβαλε την παραδοσιακή στολή του και κίνησε προς το μοναστήρι. Τσουπ τσουπ τσουπ, ακολουθήσαμε κι εμείς και μιας και εντοπίσαμε πολλούς τουρίστες μέσα, δεν ντραπήκαμε και στρογγυλοκαθίσαμε για να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία. Μας κέρασαν ένα τηγανητό ψωμάκι και μια καραμέλα ενώ οι ντόπιοι πήγαιναν στον «ταμία» έδιναν χρήματα, έγραφε το όνομά τους, παίρνανε ένα μαντήλι και πήγαιναν στον Βούδα όπου άφηναν το μαντήλι και εκ νέου χρήματα. Στη συνέχεια μας κέρασαν τσάι με γάλα και ρύζι με σταφίδες, βρασμένο κι αυτό σε γάλα. Δεν είμαι και φαν του γάλακτος οπότε οι μεριδούλες μου μείνανε άθικτες, όλως περιέργως. Οι μοναχοί ντύνονταν, γδύνονταν, έβαζαν κάτι ψηλά κίτρινα καπέλα, έπαιζαν μουσική και έψελναν. Φύγαμε όταν έφτασε και το σχολείο και η πολυκοσμία άρχισε να γίνεται φορτική. Η μέρα συνεχίστηκε με ατελείωτο shopping και συνειδητοποιώ πως κακώς έγραψα ότι σήμερα ήταν η 14η μέρα trekking διότι τίποτα δεν κάναμε. Αν και περπατήσαμε πάρα πολύ και ξεχυθήκαμε σε ατέλειωτο shopping στο Namche Bazaar αγοράζοντας, μάλλινη κάπα, σημειωματάρια, τσάι λογιών λογιών, ρούχα, σημαιάκια χρωματιστά, σημαία Νεπάλ, καπέλα και βιβλία. Χαμός. Πλέον είχαμε πρόσβαση σε ATM!8:00π.μ. | 11 Μαΐου 2017
15η μέρα Trekking / E.B.C.
Σήμερα μετά από δύο μέρες άρχισε να φαίνεται και λίγο μπλε στον ουρανό. Φάγαμε το πρωινό μας και ετοιμαστήκαμε για το National park. Φτάνοντας ανεβήκαμε κατευθείαν προς το άγαλμα του Tenzing και κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, το Έβερεστ μας έκανε τη χάρη και εμφανίστηκε για να μας αποχαιρετίσει. Εκεί εξάλλου θα ήταν και η τελευταία φορά που θα το αντικρύζαμε. Πίσω στο ξενοδοχείο, χαιρετηθήκαμε με την οικογένεια που είχε το Lodge, φωτογραφηθήκαμε εννοείται, και ξεκινήσαμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Θα φτάναμε σήμερα ως τη Lukla. Αρχικά κατεβήκαμε ευχάριστα τη μεγάλη κατηφόρα(που να θυμίσω είχαμε ανέβει) του Namche και περάσαμε τη διπλή γέφυρα. Η διαδρομή συνέχιζε με το Nepali Flat και έτσι πριν το Phakding χρειαστήκαμε μια στάση να ξαποστάσουμε που ήταν και η τελευταία. Σνακ, καφέ και φύγαμε. Συνεχίσαμε με βροχούλα αλλά δεν μας έπαιρνε άλλη καθυστέρηση. Τα πόδια μου πονούσαν, το σακίδιο βαρύ και η πορεία γινόταν όλο και πιο ανηφορική. Ο δρόμος για τη Lukla δεν τελείωνε. 8:30 ώρες μετά περνούσαμε κάτω από την πύλη της! Αλληλούια!! Όντας πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι αρχίσαμε να ψάχνουμε για ξενοδοχείο και τελικά βρήκαμε, το χειρότερο! Για να είμαι λίγο επιεικής, ενδεχομένως δεν έφταιγε ούτε το ξενοδοχείο αλλά ούτε το θορυβώδες γκρουπ του εστιατορίου. Έφταιγε η άπειρη κούραση μου. Αύριο θα ψάχναμε για άλλο ξενοδοχείο. Είχαμε σταμπάρει και ένα υπερπολυτελές που λεγότανε Yeti Hotel και είπαμε να κάνουμε τον κόπο να ρωτήσουμε τιμή διανυκτέρευσης(φωτ .55). Χωρίς βιασύνη | 12 Μαΐου 2017
16η μέρα No Trekking / Everest Base Camp
Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στη Λούκλα. Έβαλα και μπουγάδα πλένοντας ένα εσώρουχο κι ένα ζευγάρι κάλτσες! Με τα χίλια ζόρια ξύπνησα τον Δημήτρη μετά το πρωινό που πήρα με τον Αρχοντή. Οι 12 ώρες ύπνου φάνηκε πως δε του φτάσανε. Αφού τακτοποιήσαμε τα έξοδα του ξενοδοχείου μας βολτάραμε στο αεροδρόμιο κινηματογραφώντας τις περίφημες απογειώσεις και προσγειώσεις των μίνι αεροπλάνων και επιστρέψαμε ως την άλλη άκρη όπου βρισκόταν το πολυτελές ξενοδοχείο το οποίο είχαμε μπανίσει! Το δίκλινο λοιπόν κόστιζε 250 δολλάρια!! Μα καλά, μόνο; Εμείς στο άλλο πληρώναμε 300ρούπια. Κοινώς για να τα μετατρέψω σε ευρώ, εμείς πληρώναμε 2,24 ευρώ τη βραδιά ενώ το yeti hotel κόστιζε 227,16 ευρώ. Μαντέψτε τι διαλέξαμε! Να κάτσουμε στα αυγά μας βεβαίως. Η μέρα κύλησε λίγο βαρετά θα έλεγα και τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να το φανταστούμε. Πώς μας ήρθε να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα στη Λούκλα; Αν το ξαναέκανα, θα επέστρεφα Λούκλα το βράδυ πριν την πτήση.Το highlight της ημέρας ήταν η επίσκεψή μας στο κουρείο.
Πρώτος γενναίος ο Αρχοντής τον οποίο ξύρισε με λεπίδα και του έκανε και καθαρισμό προσώπου. Ζήλεψα η αλήθεια είναι αν και έβλεπα τις συνθήκες υγιεινής να πιάνουν πάτο. Παρακαλούσε ο κουρέας τον Δημήτρη να ξυριστεί αλλά δεν ήθελε και λίγο που τον λυπήθηκα, λίγο που είχα ζηλέψει, όταν γύρισε και μου πρότεινε να μου κάνει καθαρισμό προσώπου, ε, είπα το Ναι! Μου άπλωσε μια πηχτή κρέμα σε όλο το πρόσωπο(φαντάζομαι ήταν κάτι τύπου NIVEA η κλασική η μπλε)και άρχισε το πλάσιμο. Μόλις απορροφήθηκε καλούτσικα, πήρε την περίσσια με μια κλωστή και με την πετσετούλα που σκούπιζε όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από εκεί σκούπισε και το δικό μου. Με ρώτησε αν θέλω μασάζ και του είπα ναι! Πολύ σημαντικό-σας το τονίζω..π.οτέ μη λέτε ναι, χωρίς να παζαρέψετε ή έστω να ρωτήσετε την τιμή! Κάνα 20 λεπτο με έτριβε όπου μπορούσε, πόδια, χέρια, πλάτη κεφάλι ρωτώντας με συχνά good? good? ενώ έξω οι ντόπιοι θεατές όλο και πλήθαιναν να χαζεύουν το αξιοθέατο, εμένα, να δέχεται μασάζ σε μια καρέκλα κουρείου. Στο τέλος πλήρωσα τα 1800ρούπια μου, που με παζάρι κατέβασα στα 1500 και ησύχασα. Εντάξει πολλά λεφτά δεν είναι, αλλά αν σκεφτείς ότι για να κοιμηθούμε δίναμε 200ρούπια, ε, με έκλεψε λιγάκι. Χαλάλι του όμως γιατί για αυτόν αυτά τα χρήματα θα κάλυπταν μεγάλο χρονικό διάστημα τις ανάγκες του. Λίγο πριν κοιμηθούμε, απολαμβάνοντας το φαγητό μας στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, το οποίο κατά τα λοιπά είχαμε μισήσει, ο υπάλληλος μας ρώτησε κάτι για comfirmation flight. Μιας και τα είχαμε βάλει με όλους εκεί μέσα, δεν του δώσαμε σημασία. Κακώς!5:00π.μ. | 13 Μαΐου 2017
Αναχώρηση από τα βουνά / E.B.C.
Γρήγορο πρωινό και σε 5 λεπτά με τα πόδια βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο. Η πτήση μας έφευγε στις 7 και έπρεπε στις 6 να είμαστε εκεί. Κι ενώ στηθήκαμε στο check-in, αυτό έκλεισε και η Tara Airlines έγινε άφαντη. Τελικά εκείνο το κάτι που δεν δώσαμε σημασία, το confirmation, χρειαζότανε παντελώς! Με τα πολλά ένας κυριούλης μας διαβεβαίωσε ότι θα μας βάλει σε κάποια πτήση αφού όμως φύγουν οι πρώτες τρεις. Τέλος καλό, όλα καλά και η Tara Airlines με Αρ.3 μας δέχτηκε στα φτερά της. Η πτήση ήταν πολύ καλή, καθόμασταν ακριβώς πίσω από το πιλοτήριο και είχαμε θέα τους πιλότους και όλα εκείνα τα μηχανηματάκια μπροστά τους. Κεραστήκαμε την καθιερωμένη καραμελίτσα και βαμβάκι για τα αυτιά μας και σε 30’ προσγειωνόμασταν στο Kathmandu όπου άρχισαν να ξυπνάνε οι μνήμες από τότε που ήμασταν εκεί. Και ήταν άσχημες. Ταξί. Ίδιο ξενοδοχείο. Ίδιο δωμάτιο και ταράτσα για πρωινό. Κοιτούσα την πόλη και νομίζω είχα προσγειωθεί αλλού. Διαπιστώσαμε πως όσο λείπαμε έβρεξε και καθάρισε η ατμόσφαιρα, καθάρισε η σκόνη από παντού. Ανέπνεα νορμάλ και δεν χρειαζόμουν τη μάσκα. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο είχε αλλάξει η πόλη. Βγήκαμε από το ξενοδοχείο και αντί να πάμε αριστερά προς Durbar Square πήγαμε δεξιά με στόχο το Garden of Dreams. Μέχρι να φτάσουμε βέβαια, ψωνίσαμε όλο μας το βιός. Μπες εδώ, μπες εκεί και παρακεί. Τρελαθήκαμε στα ψώνια.Αυτή η πόλη τελικά είναι όμορφη!
Με τα πολλά φτάσαμε στον κήπο και αφού πληρώσαμε 200ρ για την είσοδο/άτομο μπήκαμε σε μια πραγματική όαση του Κατμαντού. Μικρή αλλά όαση. Πράσινο, νερά, νούφαρα, σκιουράκια, πουλάκια και άνθρωποι νέοι να ξαπλώνουν στα γρασίδια. Πολύ όμορφα. Καθίσαμε στο εστιατόριο και πήραμε από ένα σούπερ δροσιστικό virgin cocktail και από κάτι να τσιμπήσουμε. Θα μπορούσαμε να αράξουμε πάρα πολλές ώρες αλλά έστω ένα δυο αξιοθέατα έπρεπε να τα δούμε. Δεν μπορούσα εξάλλου να καταπιέσω το «θέλω να τα δω όλα» feeling μου που πάντα με διακατέχει στα ταξίδια. Πήραμε ταξί και μας πήγε στο Monkey Temple όπου θα περίμενε για να μας μεταφέρει αλλού. Πληρώσαμε 200ρ είσοδο(ότι πάρεις στο Νεπαλ, 200ρ, ύπνος, garden, Temple…μόνο ο κουρέας ήξερε να αλλάξει την παράδοση). Και μπήκαμε. Τι πλάκα! Τα μαϊμουδάκια ήταν παντού! Ήταν άπειρα. Πραγματικά δεν ξέρω τελικά αν το αξιοθέατο ήταν η όμορφη μεγάλη Στούπα ή αυτά τα πλασματάκια τα οποία κρατούσαν και παραμάσχαλα τα παιδάκια τους, κάνανε τους ταρζάν σε κλαδιά που κρεμόντουσαν, ξεψειρίζονταν, κάνανε έρωτα, τρώγανε, θήλαζαν. Τα πάντα. Φοβόντουσαν τα σκυλιά αλλά όχι τον κόσμο. Όλα αυτά τα υποκοριστικά τα χρησιμοποιούσα μέχρι να κάνω καταλάθος ένα eye contact με κάποιο από αυτά όπου κατευθείαν μου έβγαλε δόντια και η φάτσα του αγρίεψε λες και πήγα να του κλέψω το φαγητό ή το παιδί. Από τότε παρατηρήσαμε πως το eye contact ήταν ότι χειρότερο μπορούσες να κάνεις σε κάποια μαϊμού και από κει και πέρα κράτησα τις αποστάσεις μου, τουλάχιστον τις βλεμματικές. Σε 20 λεπτά σκοτείνιαζε οπότε πήραμε το ταξί μας για πίσω. Λίγα ψώνια στην επιστροφή για να μη ξεχνιόμαστε και ύπνο.Σημείωση: το Νεπάλ είναι μια χώρα κι αυτή που το παζάρι στα ψώνια είναι μονόδρομος.
Μην φοβηθείτε και μη διστάσετε! Just do it.14 Μαΐου 2017
Ημέρα 20η / Everest Base Camp
14η Μαΐου στο Κατμαντού ήταν η μέρα εκλογών. Τελικά είχαν δίκιο πως όλα θα ήτανε κλειστά. Κανένα ταξί, κανένα αυτοκίνητο, κανένα αξιοθέατο. Άτυχοι αλλά και τυχεροί μαζί. Άτυχοι γιατί χωρίς ταξί δυσκολεύεσαι αλλά τυχεροί γιατί το Κατμαντού χωρίς αυτοκίνητα είναι μια τεράστια αλάνα να παίζουν τα παιδιά. Περπατώντας πέσαμε στο διάσημο ξενοδοχείο Yak and Yeti και τρυπώσαμε σε μια δεύτερη όαση της πόλης. Ο κήπος του ξενοδοχείου είχε πισίνα αλλά και λίμνη, βουναλάκι και κήπους. Καθίσαμε και εγώ δεν ξέρω πόσες ώρες απολαμβάνοντας τη δροσιά και το όμορφο τοπίο. Πεινάσαμε και μεταφερθήκαμε στον μπουφέ τον οποίο επειδή θα μάζευαν, μας τον προσέφεραν με έκπτωση. Ήταν τεράστιος και φάγαμε τα πάντα!Επιστροφή του θέλω να τα δω όλα feeling και φύγαμε να αδράξουμε την υπόλοιπη μέρα.
Βροχούλα στο δρόμο και ο Αρχοντής επέλεξε να γυρίσει στο ξενοδοχείο. Συνεχίσαμε τα δυο μας και ύστερα από παααααρα πολύ περπάτημα (μέρα trekking έπρεπε να τη γράψω και τη σημερινή) φτάσαμε στον μεγαλύτερο Ινδουιστικό Ναό, τον Pashupatinath. Η βρωμιά στο μεγαλείο της. Τελικά ο Ινδουισμός δεν είναι λιμπιστική θρησκεία(για μένα). Πληρώσαμε από 10ευρώ είσοδο ο καθένας και ένας νεαρός φοιτητής αυτοδιορίστηκε ξεναγός μας διευκρινίζοντας πως δεν θέλει να πληρωθεί. Μας έβαλε σε έναν ναό όπου στα γύρω κελιά φιλοξενούνταν άστεγοι ηλικιωμένοι και δεν υπήρχε αποχέτευση. Κατσίκια, μαϊμούδες και σκυλιά κυκλοφορούσαν παντού κάνοντας προφανώς την ανάγκη τους παντού, οι πιστοί όμως βγάζανε πολλά μέτρα πριν το Ναό τα παπούτσια τους ώστε να μπούνε σε αυτόν. Εμείς ούτως ή άλλως δεν επιτρεπότανε να μπούμε. Αρκετά αηδιασμένη από τις μυρωδιές κινηθήκαμε προς τον Ιερό ποταμό τους Bagmati όπου δεξιά μετά τη γέφυρα καιγόσουν αν ήσουν νεκρός φτωχός ενώ αριστερά πριν τη γέφυρα ήταν η εξέδρα καύσης των πλουσίων. Μας εξήγησε τη διαδικασία αλλά ευτυχώς δεν πετύχαμε κάποια τελετή. Δεν δεν δεν…τίποτα δεν μου άρεσε από όσα κάνανε εκεί πέρα. Ήμουν καλύτερα στις οάσεις μου. Ευτυχώς ρωτήσαμε το tourist bus το οποίο ήταν δωρεάν παροχή για τους τουρίστες κι έτσι γλιτώσαμε την επιστροφή. Back to Thamel και τα ψώνια συνεχίστηκαν. Κάναμε βραδινή βόλτα στο δρόμο των εστιατορίων, πρότειναν στον Δημήτρη κανένα ναρκωτικάκι, αρνήθηκε και κουρασμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Μπάνιο κρύο γιατί το ζεστό νερό δεν ήρθε ποτέ και ύπνο γιατί η πτήση μας ήταν στις 7:00πμ και είχαμε κανονίσει αναχώρηση στις 5:00π.μ. από το ξενοδοχείο.15 Μαΐου 2017
Ημέρα 21η / E.B.C.
Με μια περισσότερο κουνιστή πτήση αυτή τη φορά και έπειτα από 3 ταινίες δρόμο φτάσαμε στο αεροδρόμιο Ataturk. Ανταπόκριση μετά από πολλές ώρες Σόφια όπου συναντήσαμε τον φίλο και εθελοντή μας Γιώργο να μας επιστρέψει με αυτοκίνητο στην Κομοτηνή. Το ταξίδι μας για το Everest Base camp είχε αισίως τελειώσει αλλά εξίσου αισίως άρχιζε κι επίσημα η κοινή μας ζωή.Το Νεπάλ μας έδειξε πως ακόμα κι αν στόχος μας είναι να ανέβουμε το Έβερεστ, η ευτυχία μας βρίσκεται σε κάθε βήμα προς την επίτευξη του στόχου αυτού.
Υ.Γ.: Το blogpost E.B.C. το έγραψα το 2022. Πέντε χρόνια μετά το ταξίδι. Χωρίς το Travel Notebook μου δεν θα θυμόμουν σχεδόν τίποτα από ονομασίες και χρονική σειρά. Χωρίς το Photobook που έφτιαξα μετά το ταξίδι μας, τώρα θα ήταν η πρώτη φορά που θα ξαναέβλεπα τις φωτογραφίες. Ευτυχώς όμως, κοσμεί τη βιβλιοθήκη μας και ήδη το χαζεύουμε με την κόρη μας ανά διαστήματα πλάθοντας νέα ταξιδιωτικά όνειρα και στόχους.