ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ, αφιερωμένο στην επίσης αυθόρμητη φίλη μου Α.Ζ.
Adventurers μου καλημέρα!
Σας παροτρύνω πάντα να μην διστάζετε να πάρετε κάποια απόφαση γιατί ο αυθορμητισμός συνήθως σε οδηγεί στα πιο όμορφα μονοπάτια. Εντάξει, το παραδέχομαι πως καμιά φορά τρώω τα μούτρα μου εξαιτίας του αυθορμητισμού μου, αλλά συνήθως γίνεται αναίμακτα και το ξεπερνώ πανεύκολα. Γιατί τέτοιοι είμαστε, εμείς οι αυθόρμητοι τύποι!
Πίνοντας λοιπόν μια μπύρα, σε ένα μπαρ της Κομοτηνής, μετά από μια συνέλευση του ΕΟΣ Κομοτηνής, δεν πρόλαβε να τελειώσει τα ταξιδιωτικά/ορειβατικά του πλάνα ο φίλος και εκπαιδευτής μας Αρχοντής Εξακοΐδης όταν βιάστηκα να φωνάξω «να έρθουμε μαζί σου να μην είσαι μόνος σου;». Ταυτόχρονα, έκανα τα απαραίτητα νάζια στο τότε αγόρι μου, νυν άντρα μου, για να μην προσπαθήσει να κατευνάσει τον παρορμητισμό μου! Και ο Αρχοντής είπε ΝΑΙ! Και ο Δημήτρης αν και όχι τόσο αυθόρμητος όσο εγώ, είπε ΝΑΙ κι αυτός, αυθόρμητα!
Χρειάστηκε δηλαδή ένα δευτερόλεπτο για να αποφασίσουμε να πεζοπορήσουμε για 18 μέρες στο διασημότερο trekking του πλανήτη,
το E.B.C., Everest Base Camp.
Ένα δευτερόλεπτο για όχι απλά μια εμπειρία ζωής, αλλά μια εμπειρία η οποία όπως αποδείχτηκε αργότερα θα άφηνε χαραγμένο για πάντα το αποτύπωμά της πάνω μου. Αν έπρεπε να σκεφτώ πριν αποφασίσω, πιθανότατα να σκεφτόμουν ότι δεν είμαι καλά προπονημένη, δεν μπορώ να αφήσω τη δουλειά μου τόσες μέρες, δεν, δεν, δεν..χμμμ καλύτερα να μην πάω. Αλλά όχι!! Ευχαριστώ τα αυθόρμητα γονίδια μου, μαμά & μπαμπά thanks a lot!
03:00 π.μ. | 25 Απριλίου 2017
Μα ποιος χτυπάει μέσα στη νύχτα το θυροτηλέφωνο;
Ίσως όποιος τον έχεις στήσει γιατί απλά δεν άκουσες το ξυπνητήρι;
Με τη ψυχή στο στόμα και σαν ζαλισμένα κοτόπουλα κουτρουβαλήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο του φίλου μας Γιώργου που θέλησε να μας «πετάξει» μέχρι Σόφια. Και το ταξίδι μας αρχίζει:
Σόφια – Κωνσταντινούπολη, ΜΙΚΡΗΗΗΗ αναμονή εκεί και Κωνσταντινούπολη – Κατμαντού!
Μια μέρα μετά, 26 Απριλίου, η Ανατολή του ήλιου μας βρήκε στη Νεπαλέζικη πρωτεύουσα.
Ρομαντικά ως εδώ… Κι έπειτα το Χάος.
Τα αυτοκίνητα, οι μηχανές και οι πεζοί σίγουρα έχουν βρει κάποιο μυστικό κώδικα επικοινωνίας. Έναν κρυφό ρυθμό χορού μεταξύ τους κάτω από το αντίστοιχο εναέριο κομφούζιο των ηλεκτρικών καλωδίων.
Σταυροκοπιέμαι σε ρυθμό rock ‘n roll και ταυτόχρονα βγάζω και φορώ την ιατρική μασκούλα μου. Όχι, δεν υπήρχε covid τότε, ούτε θέλαμε να είμαστε πρόδρομοι κακών ειδήσεων. H σκόνη στην ατμόσφαιρα έκανε πραγματικά αδύνατο ή τέλος πάντων πολύ δυσάρεστο, το να αναπνέεις μπαίνοντας στο Κατμαντού.
Φανταστείτε, τόσο είχα επηρεαστεί από αυτά που έβλεπα που ούτε πρωινό δεν έφαγα στο ξενοδοχείο. Έφταιγε λίγο και η ιπτάμενη τεράστια κατσαρίδα που προσγειωνότανε σε διάφορα ντόπια πόδια. Κανένας δεν έδειχνε να ενοχλείται!
Βγήκαμε βόλτα να γνωρίσουμε την πόλη και το Χάος μετατράπηκε σε ΣΟΚ.
Τα κοτόπουλα πουλιόντουσαν χύμα, εκτεθειμένα στην σκόνη και τα φρούτα μαραμένα τα πατούσαν οι περαστικοί. Οι ομορφιές του τόπου έχαναν στα μάτια μου κάθε αίγλη. Δεν ξέρω, συνήθως είμαι πολύ ενθουσιώδης παρά τις συνθήκες αλλά αυτή τη φορά δεν μου άρεσε τίποτα. Κάναμε με πολύ μικρή όρεξη λίγο απαραίτητο sightseeing.
Βγάλαμε την άδεια trekking και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για μπαααααανιο και δείπνο!!! Για να καταλάβετε όμως τι λαίμαργος άνθρωπος είμα ναι σιχάθηκα…ναι σκεφτόμουνα την κατσαρίδα…ναι την σκόνη. Αλλά πεινούσα. Οπότε στο δείπνο τα πήγα περίφημα.
Σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Το κιουρία που βγήκε από μέσα μου το πρωί, το εγκατέλειψα αμέσως και επέστρεψε ο παλιός καλός μου εαυτός.
Παρά την σταδιακή προσαρμογή μου όμως, ένα ήταν σίγουρο. Ανυπομονούσα να φύγουμε για το βουνό…trekking plan.
04:15 π.μ. | 27 Απριλίου 2017
1η μέρα Trekking / Everest
Και φύγαμε. Με μια πτήση που ανήκει στο παγκόσμιο top10 των πιο επικίνδυνων.
Αυτή προς το αεροδρόμιο Τένζινγκ – Χίλαρι της Lukla το οποίο θεωρείται από τους πιλότους ως το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο στον κόσμο λόγω του μεγάλου υψόμετρου, των έντονων ανέμων, του απρόβλεπτου καιρού και του απίστευτα σύντομου, μόλις 527μ. και απότομου διαδρόμου προσγείωσής του. Με πολλά ατυχήματα στο ενεργητικό του.
Τα βουνά όμως μας καλωσόρισαν με τόσο επιβλητικό τρόπο που ξέχασα όλα τα παραπάνω.
Από τα 2900μ. υψόμετρο που προσγειωθήκαμε, περπατήσαμε μέχρι το Phakding, στα 2600μ.
Τι ωραία! Κατηφόρα! Και τι κατηφόρα; Ένα πετροστρωμένο πανέμορφο μονοπάτι, πλαισιωμένο από ανθισμένα ροδόδενδρα και με κυκλοφοριακό πρόβλημα που όμως θες να γίνεις μέρος του. Ντόπιοι διερχόμενοι, porters (στα ελληνικά, αχθοφόροι), γιακ (βοοειδή της περιοχής), μουλάρια, ορειβατικές πολυπληθείς αποστολές αλλά και μεμονωμένοι adventurers σαν κι εμάς.
Όλα, το κλίμα, η ατμόσφαιρα, οι άνθρωποι, η καθαριότητα, είχαν αλλάξει από το Κατμαντού. Και κυρίως η διάθεσή μου.
06:00 π.μ. | 28 Απριλίου 2017
2η μέρα Trekking / Everest
Κατηφόρα ε; Χαιρόμουν χθες! Ας γελάσω δυνατά να δω μέχρι που θα ακουστώ.
Η ανάβασή μας προς την ανεπίσημη πρωτεύουσα της περιοχής Khumbu, το Namche Bazaar, όπου χτυπά η καρδιά της φυλής των Sherpa, διήρκησε 6,5 εξαντλητικές ώρες.
Άλλες τόσες διήρκησε και η αποθεραπεία μας στον καναπέ του ξενώνα family Lodge όπου θα περνούσαμε τα επόμενα δύο βράδια μας. Εντάξει, για να μην κακολογήσω τη φυσική μας κατάσταση, το υψόμετρο άγγιζε τα 3440μ και σίγουρα έπαιξε κι αυτό το ρόλο του. Συνοδοιπόρο στην αποθεραπεία είχαμε καταπληκτικά spring rolls, σουπίτσα Sherpa stew και ένα καταπληκτικό αφέψημα από τζίντζερ, μέλι και λεμόνι που στην πορεία αποδείχτηκε πως θα γινότανε ο καλύτερός μας φίλος σε όλο το ταξίδι.
Η επόμενη μέρα ήταν μέρα πορείας εγκλιματισμού στα 3860μ. Κοινώς, ανεβαίνεις υψόμετρο ώστε να το «κατακτήσεις» αλλά κατεβαίνεις και κοιμάσαι εκεί που ήσουν. Ήτανε επίσης ημέρα έρευνας αγοράς για την επιστροφή και γνωριμία με τον τόπο.
Η γνωριμία με τον τόπο ήταν σίγουρα η θέα του Ama Dablam και το κυνηγητό με το Everest.
Λίγο μας εμφάνιζε το σώμα του μέσα από τα σύννεφα, λίγο το κεφάλι…όλα και από λίγο. Ντροπαλό. Η γνωριμία με τον τόπο όμως ήταν και οι τρεις γενεές γυναικών καθισμένων η μια πίσω από την άλλη που σαν να έψελναν έναν ύμνο προς την αξία της συνεργασίας, αλληλοξεψείριζονταν.
Ποιος ξέρει τι ώρα ξυπνήσαμε; | 30 Απριλίου 2017
4η μέρα Trekking / Everest
Μάλλον αυτή τη διαδρομή θα είχε ο Καβάφης στο μυαλό του όταν έλεγε να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος. Εντάξει, όμορφο και το μοναστήρι στο Tengboche στα 3867μ. αλλά η διαδρομή ως εκεί…υπεροχοροδόδενδρη! Νέα λέξη!
Η ανάμνηση αυτής της ομορφιάς ήρθε και έδεσε με το ηλιοβασίλεμα που βρήκε την ατμόσφαιρα καθαρή και το Everest με το Ama Dablam να συναγωνίζονται ποιο θα κερδίσει τα περισσότερα κλικ σου. Πρέπει να μετρήσω τις λήψεις στις μηχανές μας εκείνο το σούρουπο.
08:20 π.μ. | 01 Μαΐου 2017
5η μέρα Trekking / Everest
Μποτιλιάρισμα και στη σημερινή διαδρομή. Κοινώς, μη φοβηθείτε το ταξίδι. Το μόνο που δεν θα αισθανθείτε είναι μοναξιά σε αυτά τα μέρη! Κάπου στη διαδρομή αυτή, στο χωριό Shomare, φάγαμε τα τελευταία καλούδια της πεθερούλας μου! Η Ελληνίδα μάνα θα άφηνε έτσι τα παιδιά της εκεί στα ξένα και στα ψηλά βουνά; Χωρίς τσουρέκι και κουλουράκια; 4060μ έπρεπε να ανεβούμε για να καταφέρουμε να τα τελειώσουμε, παρέα με ένα ακόμα ginger tea. Το κατάλληλο καύσιμο για τη δύσκολη συνέχεια.
Ο καιρός είχε αρχίσει να δείχνει ένα πιο δύσκολο χιονισμένο πρόσωπο, ενώ το υψόμετρο δυσκόλευε πολύ την αναπνοή μας. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα χωριό. Και λέμε ΝΑΙ! Φτάσαμε! Αλλά το ρολόι του Αρχοντή μας μπέρδευε, το ίδιο και ο χάρτης. Η πινακίδα όμως το έλεγε ξεκάθαρα. Να ξέρετε. Το ρολόι λάθος, ο χάρτης λάθος. Η πινακίδα, ποτέ λάθος.
4.370μ. Dingboche. Φτάσαμε. Φιουυυυ.
06:30 π.μ. | 02 Μαΐου 2017
6η μέρα Trekking / Everest
Όχι όχι όχι! Δεν ήθελα να βγω από τον υπνόσακο με τίποτα εκείνο το πρωί. Το νερό στα παγούρια είχε παγώσει. Το Ronal του Αρχοντή είχε παγώσει. Το νερό στα βαρέλια για την τουαλέτα είχε παγώσει. Ευτυχώς ο αναπάντεχος ήλιος μας βοήθησε να ζεσταθούμε, το ίδιο και η ζεστή πορτοκαλάδα.
Πριν ξεκινήσουμε καλά καλά trekking, το κεφάλι του Δημήτρη πήγαινε να σπάσει οπότε αφήσαμε το Lobuche και βάλαμε χαμηλότερο στόχο, τη Dughla, στα 4620μ.
Είδαμε πολύ ταλαιπωρημένο κόσμο εκεί. Όσοι κατέβαιναν βασικά ήταν λίγο να τους κλαίνε οι ρέγγες. Εντάξει όχι όλοι….κυρίως όσοι ακολουθούσαν γκρουπ. Όταν θα πας, μην πας με γκρουπ. Αν τύχει να είσαι ο τελευταίος του γκρουπ, θα ταλαιπωρηθείς πολύ για να φτάσεις τους πρώτους. Είναι super safe να το κάνεις μόνος! Άντε καλά, παρέα με το travel plan μου!
Την επόμενη μέρα δυστυχώς ο Δημήτρης εξακολουθούσε να μην είναι καλά, οπότε αποφασίσαμε να μείνουμε ακόμα μια μέρα εκεί αλλά να αλλάξουμε ξενοδοχείο, να πάμε δηλαδή στο δεύτερο και τελευταίο κτίριο της Dughla μιας και το πρώτο ήταν πολύ χάλι. Ίουουου όπως λέει και η κόρη μας.
Η μέρα γέμισε με μια πορεία προσαρμογής στο υψόμετρο για μένα και τον Αρχοντή ως τα 4820μ αλλά γέμισε και το κεφάλι μου από το υψόμετρο οπότε την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε με φαγητό, καθισιό και διάβασμα.
Η κυριότερη δουλειά που κάναμε όμως ήταν το γέμισμα των μπουκαλιών μας με φίλτρο από το ποτάμι(όχι γρήγορη διαδικασία) το οποίο όμως μας εξοικονόμησε 15 ευρώ.
Η μέρα μας έκλεισε με την τραγική είδηση του θανάτου του Ελβετού ορειβάτη Ueli Steck ο οποίος προπονούνταν στο πολύ κοντά μας πλέον όρος Nuptse για να επιχειρήσει μέσα σε μια μέρα μια διπλή ανάβαση σε Έβερεστ και Lotse. Δυστυχώς απέτυχε μιας και ο ίδιος είχε δηλώσει πως αποτυχία δεν θα είναι να μην τα καταφέρω, αποτυχία θα είναι να σκοτωθώ. Με αυτές τις άσχημες σκέψεις, πήγαμε για ύπνο στις 7:10 μ.μ.
06:00 π.μ. | 04 Μαΐου 2017
8η μέρα Trekking / Everest
Πολύ χιόνι σήμερα. Τα αγόρια ξύπνησαν με πονοκέφαλο, αλλά δεν γινότανε να το καθυστερήσουμε άλλο. Η διαδρομή για το Lobuche ξεκίνησε με μια υπέροχη τεράστια ανηφόρα όπου εγώ πήγαινα σε slow motion. Μας πήρε 1:30 ώρα να την ανέβουμε! Κατέληγε όμως σε μια όμορφη κοιλάδα με διάσπαρτα μνημεία πεσόντων.
Η διαδρομή συνέχιζε σε Νεπαλέζικο flat, δίπλα στον παγετώνα με θέα τις πανύψηλες κορυφές που υψώνονται τριγύρω. Αυτό το Νεπαλέζικο flat, μόνο flat δεν είναι. Κάπου κάπου ανεβαίνεις, κάπου κατεβαίνεις και κάπου πας ευθεία, αλλά σε τέτοια υψόμετρα, ο συνδυασμός αυτός σε εξαντλεί.
Τι σε αποζημιώνει; Σίγουρα οι καινούριες εικόνες αλλά και το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη ζωή σου (στη δική μου τουλάχιστον σίγουρα) πατάς στα 4.910μ υψόμετρο.
Στις 2:30 ώρες είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Ο ντόπιος χθες μας είπε πως αυτοί το κάνουν μια ώρα, ε εσείς λέει θα το κάνετε 2…ντάξει…χαζέψαμε και λίγο τα μνημεία.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στον ξενώνα μας στο Lobuche, κάτσαμε σε ένα πολύ όμορφο για τα δεδομένα του τόπου καφέ και πήραμε μια μηλόπιτα δια τρία! Κάθε μπουκιά της ήταν και ένα βουβό ευχαριστώ σε όλους τους porters που εξοπλίζουν με μόχθο όλα αυτά τα δυσπρόσιτα μέρη!
Εδώ να σημειώσω επιπλέον πως η ταξιδιωτική μας τσιγγουνιά οφειλότανε στο γεγονός ότι δεν είχαμε τη δυνατότητα να βγάλουμε χρήματα από πουθενά οπότε έπρεπε το cash να μας φτάσει και για την επιστροφή-αν δεν θέλαμε να κοιμόμαστε στον παγετώνα.
09:00 π.μ. | 05 Μαΐου 2017
9η μέρα Trekking / Everest
Θα πω πολλά για αυτή τη μέρα.
Όσο κουραστική κι αν ήταν η διαδρομή, καθαρά πλέον λόγω υψομέτρου, ο παγετώνας Khumbu στα δεξιά είχε μια απέραντη ομορφιά. Κι ανεβαίνεις και κατεβαίνεις και βλέπεις λίμνες και βουνά και τοπία που το μάτι σου δεν έχει ξαναντικρύσει. Το ρολόι του Αρχοντή δείχνει 5.000μ υψόμετρο.
Ουάου; Για μένα ήταν πολύ ουάου! Και δεν είχα ακόμα ίχνος πονοκεφάλου.. ποια εγώ; Που από τα νιάτα μου ένα φάρμακο έχω παραμάσχαλα μαζί μου, το depon για τον πονοκέφαλο. Κι όμως δεν είχα πονοκέφαλο…ακόμη…
Κι αρχίζει να φαίνεται το base camp του Everest!
Πολύχρωμες σκηνούλες σχημάτιζαν ένα μικρό χωριό. Πόσοι άνθρωποι εκεί περίμεναν το «παράθυρο του καιρού» για να αρχίσουν την ανάβασή τους στο ψηλότερο βουνό του κόσμου. Ανατρίχιασα που άρχισα να βλέπω τον τελικό μας προορισμό. Ήταν όμως οπτικό τρικ, κάτι σαν την όαση. Το έβλεπες αλλά ήταν ακόμα πολύ μακριά. Τουλάχιστον αυτό υπήρχε, όχι σαν την όαση…
Φτάσαμε στο Gorakshep και τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, στο Himalayan Lodge. Γρήγορη σουπίτσα και φευγιό για base camp.
Ήδη ο Δημήτρης από την αρχή έμεινε πίσω, αυτό δεν ήταν καλό σημάδι. Προχωρήσαμε καμιά ώρα όλο και πιο κοντά στον παγετώνα, όλο και πιο κοντά στον στόχο μας. Πλέον βλέπαμε ξεκάθαρα το πολύχρωμο χωριό των ορειβατών αλλά η διαδρομή πήγαινε κυκλικά. Θέλαμε σίγουρα καμιά ώρα ακόμα αλλά ο Δημήτρης ήταν πολύ πίσω. Είπα στον Αρχοντή να μου αφήσει ένα νερό και να συνεχίσει. Θα περίμενα τον Μητσάκο μου.
Έτσι κι έγινε, ο Αρχοντής συνέχισε για να προλάβει να φτάσει γιατί χαλούσε ο καιρός. Κάποια ώρα μετά έφτασε το αγόρι μου πολύ ταλαιπωρημένο. Πονοκέφαλος και αναγούλα σε πολύ δυνατό βαθμό. Δυστυχώς έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Δεν ήμασταν πολύ κοντά ώστε να αξίζει να ταλαιπωρηθεί κι άλλο. Χρειαζόμασταν σίγουρα καμιά ώρα, μπορεί και παραπάνω. Εξάλλου θα το κάναμε και αύριο! Δεν φεύγουμε αν δεν πατήσουμε τον στόχο μας.
Εδώ θέλω να πω κάτι που δεν το έχω γραμμένο στο σημειωματάριο μου. Αλλά είναι σημαντικό.
Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να εγκαταλείψω έναν στόχο μου.
Ειδικά εκείνη τη στιγμή που εγώ ένιωθα πολύ καλά. Είχα τις δυνάμεις μου και το να περπατήσω μια ώρα δεν μου ήταν τίποτα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου όμως, μου βγήκε τόσο φυσικά το να μείνω πίσω. Δεν πήγα εκεί για να κατακτήσω έναν στόχο μόνη μου. Πήγα εκεί για να κατακτήσω έναν στόχο μαζί με τον Δημήτρη. Δεν πίστευα ποτέ πως θα μετριαζότανε ο εγωισμός μου για την κατάκτηση μιας νέας εμπειρίας. Κι όμως βρέθηκε ο άνθρωπος που αυτό το καταλάγιασε, χωρίς να το θέλει. Απλά με την ύπαρξη του έδωσε αξία σε άλλα πράγματα. Όταν είπα στον Αρχοντή να φύγει, το εγώ μου μάλλον είχε πάει κάπου να κοιμηθεί και μιλούσε το μαζί και η αγάπη.
Κι αρχίσαμε την επιστροφή.
Πολύ κρύο και πολύ χιόνι. Τα χέρια μου μέσα στα πολύ χοντρά γάντια είχαν παγώσει. Ανησυχούσα για τον Αρχοντή, θα καταλάβαινε ότι γυρίσαμε ή θα μας περίμενε; Ξαφνικά η επιστροφή μου φαινότανε η πιο σωστή απόφαση. Ήθελα όλο και πιο πολύ να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, να ζεσταθούμε και κυρίως να καλυτερέψει ο Δημήτρης. Μόλις φτάσαμε του έβαλα μια κομπρέσα που είχαμε για τον πονοκέφαλο και αποκοιμήθηκε.
Έκατσα λίγο μαζί του κι έπειτα εγκαταστάθηκα στο εστιατόριο. Μέχρι τώρα δεν μου πόνεσε καθόλου το κεφάλι. Φτου φτού.
Γύρισε και ο Αρχοντής! Καθίσαμε όλοι μαζί να μας εξιστορήσει τη συνέχεια της περιπέτειάς του ενώ εγώ είχα αρχίσει να μην νοιώθω καλά…σαν κρυωμένη…αχχχμμμμμ! Το καλό νέο ήταν ότι έφτασε στο base camp και βρήκε καλά την Κική και τον Satya, ήπιανε κάτι δυναμωτικό και τους αποχαιρέτισε αφήνοντάς τους εν αναμονή του παραθύρου του καιρού…
Τι; Δεν σας είπα για την Κική; Μα αυτή ήταν ο λόγος που ξεκινήσαμε το ταξίδι. Η μάλλον η Κική ήταν ο λόγος που ξεκίνησε ο Αρχοντής το ταξίδι και εμείς τσουπ σουπ ακολουθήσαμε από πίσω.
