Moto Tour, Ταξιδεύοντας με Μηχανή
Αρχές Ιουλίου. Κάπου, κάποτε, πριν παντρευτούμε…πήραμε την απόφαση για moto tour.
Άκρως καλοκαιρινός καιρός, αλλά φοράω χοντρό μπουφάν. Κατεβαίνω πρώτη την σκάλα του παλιού μας διαμερίσματος και περιμένω τον Δημήτρη. Έχω μια γλυκιά αγωνία πριν ξεκινήσει το πολυπόθητο ταξίδι, όπου για 21 μέρες πρόκειται να αλωνίσουμε την Ελλάδα με τη V-strom μηχανή μας.
Πρώτη φορά για μένα τέτοιο ταξίδι μιας και η «προ Δημήτρη» επαφή μου με τις μηχανές ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Η επιθυμία μου όμως υπαρκτή και μεγεθύνονταν κάθε φορά που έβλεπα υπερφορτωμένες μηχανές στα γκαράζ των πλοίων, έτοιμες να κατέβουν σε ένα καινούριο νησί και μετά σ’ ένα άλλο, κ.ο.κ.
Κράνη, ενδοεπικοινωνία και φύγαμε για moto tour.
Χμμμμ…Δεν ήξερα ότι πιάνεσαι τόσο εύκολα στη μηχανή και 130 χλμ. μετά η στάση ήταν επιβεβλημένη! Είχα πιαστεί παντού και κυρίως στα καθιστικά οστά!!! Φοβήθηκα ότι αυτό το πιάσιμο θα με συνοδεύει σε όλο το ταξίδι αλλά ως γνωστόν εμένα η ανησυχία μου διαρκεί κάποια λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου. Χαλάρωσα και είπα το γνωστό «θα δείξει…».
Ηπειρωτική Ελλάδα, Moto tour
Το κομμάτι μέχρι τη Θεσσαλονίκη γνωστό για εμάς τους Θρακιώτες. Δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο ταξίδι μέχρι Καλαμπάκα, όπου κάναμε τη δεύτερη διανυκτέρευση μας. Γνωστό για τη δική μας οικογένεια γιατί είναι η δεύτερη πατρίδα μου το χωριό μου, τα Χάνια Κρύας Βρύσης Καλαμπάκας, που όμοιο του, τουλάχιστον στην καρδιά μου, δεν υπάρχει.
Από εδώ κι έπειτα όμως αρχίζουν μονοπάτια λιγότερο πατημένα από εμάς. Κάποια από αυτά λιγότερο πατημένα γενικώς από μηχανή, διότι θέλει λίγο θράσος Δημήτρη μου να επιλέξεις να διασχίσεις με μηχανή ένα κροκαλωτό μονοπάτι δίπλα από τον Αχελώο. Το παίζω γενναία αν και κάθε δευτερόλεπτο πιστεύω ότι θα πέσουμε και συνεχίζουμε… Γαρδίκι, Αθαμανία, Μεσοχώρα, Θεοδώριανα, Βουργαρέλι, Άρτα και Κορωνησία.
Κορωνησία..έχεις βρεθεί ποτέ; Αν όχι φρόντισε να βρεθείς όπως κι εμείς, στο σούρουπο! Είναι φοβερό για πόσα μέρη της Ελλάδας δεν έτυχε να έχω ακούσει ή να δω μια φωτογραφία, ενώ είμαι τύπος που ταξιδεύει! Μαγεύτηκα από αυτή τη στενή λωρίδα δρόμου μέσα στον Αμβρακικό κόλπο.
Και συνεχίζουμε το ταξίδι…Βόνιτσα, Αστακός, Αιτωλικό(what?), Μεσολόγγι, Ναύπακτος (in love τόσο ώστε να ξεχάσω την ταυτότητά μου εκεί – ξέχασα ποια είμαι κοινώς – αν και είχα ξαναπάει στο παρελθόν), Μοναστηράκι και πριν την Αθήνα μέσω Γαλαξιδίου, Δελφών, Ιτέας και Θήβας δεν θα θυμηθώ άλλη στάση πέρα του Φάρου της Ψαρομύτας.
Επίτηδες. Θέλω αυτός ο φάρος να έχει αποκλειστικότητα. Τόσο μου άρεσε!
Διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα που πάντα έχει μια μυστική γωνιά της να σου αποκαλύψει. Το επόμενο πρωί ξημερώνει η μέρα που θα βιώσω περήφανα ότι χάζευα όλα τα προηγούμενα χρόνια…ονειρεμένο moto tour.
Hop-on Hop-off moto tour σε διάφορα νησιά με ενδιάμεσο προορισμό τη Σύρο για το γάμο φίλων μας.
1η στάση τρεις μέρες στη Σίφνο: Ταξίδι με μηχανή
Μείναμε στο Κάστρο, στα δωμάτια του Αντό(οοο) όπως πολύ γλυκά τον φώναζε η γυναίκα του. 
Το αγαπήσαμε για τη μίνιμαλ ομορφιά του και τους χαλαρούς ιδιοκτήτες. Η Σίφνος έχει συγκεντρώσει πολλές ομορφιές του Αιγαίου. Τη λευκή Μονή της Χρυσοπηγής που από ψηλά ξεχωρίζει πάνω στον γκρίζο βράχο και όλο μαζί πάνω στην μπλε μπλε θάλασσα.
Το Κάστρο με τα στενά σοκάκια,
τις στοές, τα μικρά μαγαζάκια, τους αρκετούς ντόπιους, την ξαφνική από το πουθενά θέα και την ιδιαίτερα υπέροχη θέα προς το εκκλησάκι των 7 μαρτύρων.
Την παραλία Βουρλίδια,
όπου μπορεί να βίωσα μεγάλο άγχος στο κατέβασμα με τη μηχανή(γι αυτό και το πήρα με τα πόδια) αλλά η βουτιά στον πισινένιο κόλπο με αποζημίωσε τόσο που ξέχασα την επιστροφή η οποία θα γινότανε από την ίδια κατηφοροανηφόρα.
Το φαγητό στη Χερρόνησο
στην Αμμουδιά όπου φάγαμε καταπληκτική ψητή Σκορπίνα και Σκάρο από μια μαστόρισσα κοτσονάτη γιαγιά. Γειά στα χέρια της!
Την Απολλωνία, με τα αναρίθμητα στενά της και τα εντυπωσιακά ποιοτικά τουριστικά μαγαζιά της. You are here θα πω, και όταν το συναντήσεις μη διστάσεις να μπεις μέσα. Αν δεν έχεις αγαπήσει ήδη τη Σίφνο που αποκλείεται, θα την αγαπήσεις μέσα από αυτό το concept store. Την Ανατολή του ήλιου στον Άγιο Αντώνιο και στην εκκλησία των 7 μαρτύρων που σίγουρα άξιζε το ξυπνητήρι που είχαμε βάλει στις 5:50.
Ξεπρόβαλλε ο ήλιος 6:14 και μας χαιρέτισε. Και ήταν όμορφος. Αλλά το αγόρι μου πιο όμορφο.
Την Πουλάτη,
όπου πραγματικά αισθάνεσαι σαν πουλί που πετάει σύρριζα με τα θαλασσινά βράχια, και τέλος, από αυτές που θα αναφέρω εδώ, γιατί είναι αναρίθμητες, έχει την ομορφιά της Ρεβυθάδας, ειδικά αν την τρως σε μια αυλή, μόλις ετοιμάστηκε, στις 11:45 λίγο πριν την αναχώρηση του πλοίου!
2η στάση τρεις μέρες στη Σέριφο: Ταξίδι με μηχανή
Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία(…)
Τι να πω εγώ όταν τα έχει πει όλα ο Ελύτης στο βιβλίο του Εν Λευκώ…Η Χώρα της Σερίφου είναι εντυπωσιακή.
Από όποια πλευρά κι αν την αντικρύσεις σε συνεπαίρνει. Μακρόστενη, σκαρφαλώνει το λόφο, τον κατεβαίνει κι έπειτα τον σκαρφαλώνει κι άλλο και φτάνει στα δυο εκκλησάκια της όπου προσφέρει απλόχερα τη Θέα προς το Λιβάδι και προς την αγαπημένη μας Σίφνο.
Το Μεγάλο Λιβάδι με τα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία θα μπορούσε να είναι ένα υπαίθριο βιομηχανικό μουσείο. Επιπλέον, ένα πεδίο φωτογράφισης με το φως της Ανατολής και της Δύσης να μεταμορφώνει το τοπίο και να σε κάνει να αυξάνεις επικίνδυνα τα κλικ της φωτογραφικής σου μηχανής.
Και επειδή βρισκόμασταν στο νησί των Μεταλλείων δεν μπορούσαμε να μην φάμε στο Μεταλλείο στο Λιβάδι όπου ήταν όλα υπέροχα αλλά το τραχανότο με φρέσκο θυμάρι ακόμα τώρα, 5 χρόνια μετά, έχω τη γεύση του στο στόμα μου και το σκίρτημα στην καρδιά μου.
Ο αέρας πολύς! Τόσο πολύς που έκλεψε από την ομορφιά της Σερίφου. Αλλά θα συνεχίσω…
Μονή Ταξιαρχών επιβλητικά λευκή με πανύψηλο μαντρότοιχο και μικρά ανοίγματα.
Ο μοναδικός Παππάς και Μοναχός της Μονής μας μίλησε για τη Σέριφο, τη γη και την ιστορία της όπως κανένας τουριστικός οδηγός. Μας κοιτούσε στα μάτια, μας έπιανε τα χέρια, μας φίλησε όταν φύγαμε και φύγαμε γεμάτοι αγάπη. Ξεχνώντας τον αέρα…
3η στάση τρεις μέρες στην Κύθνο: Ταξίδι με μηχανή
Hop-on Hop-off λοιπόν και φτάσαμε στην Κύθνο! Με συντροφιά τον αέρα για να μη ξεχνιόμαστε θα μιλήσω για…
…την Δρυοπίδα. Δεν θα πω για τις κεραμοσκεπές που όλοι λένε γιατί αν και αρχιτέκτονας ίσως να μην τις πρόσεχα αν δεν το είχα διαβάσει. Θα πω όμως για το όμορφο λαογραφικό μουσείο, για τις ταμπελίτσες του πολιτιστικού συλλόγου και της κυρίας Αννουσιώ που κοσμούν κάθε δρομάκι,
τα όμορφα μαγαζάκια, το κουκλίστικο θέατρο, το σπήλαιο Καταφύκι, τον παππού που ο μόνος λόγος που άφησε την Κύθνο ήταν για το φανταρικό του και κυρίως για τους ευγενικούς 300 μόνιμους κατοίκους που φροντίζουν το χωριό τους.
…τα Λουτρά όπου κάναμε κατάδυση και αμέσως μετά θερμά λουτρά 45 βαθμών μέσα στη θάλασσα!
…την Κολόνα. Δεν μπορείς να μη μιλήσεις για αυτήν γιατί την ξέρεις πριν καν φτάσεις. Αλλά όταν φτάνεις την αγαπάς για την ιδιαιτερότητά της, για τα καταγάλανα νερά της και για τα 3 αρμυρίκια της.
…τον Καντρή, στον Άγιο Στέφανο, όπου σε μια βεράντα γνωρίσαμε μια πανδαισία γεύσεων.
4η στάση δυο μέρες στη Σύρο: Ταξίδι με μηχανή
Αφιερώσαμε λιγότερο χρόνο στην αρχόντισσα του Αιγαίου αφού και οι δυο μας την είχαμε επισκεφτεί στο παρελθόν. Ήρθαμε όμως για τον γάμο των φίλων μας, της Μάρθας και του Λευτέρη και τη βιώσαμε με χαλαρό τρόπο, διάλειμμα στους ρυθμούς του υπόλοιπου ταξιδιού.
Στη Σύρο πάντα θα πηγαίνω:
…για δείπνο την ώρα που δύει ο ήλιος στο Σαν Μιχάλη
…θα μπαίνω πάντα μέσα στο Δημαρχείο της Ερμούπολης
…να θαυμάσω τον υπέροχο σχεδιασμό του Ερνέστο Τσίλλερ και
…να βγάζω την ίδια πάντα φωτογραφία του εσωτερικού αίθριου-καφενείου από ψηλά που θυμίζει σκακιέρα,
…θα φροντίζω να βλέπω μια παράσταση στο θέατρο Απόλλων
και μετά από την εμπειρία μας με τον γάμο των παιδιών θα φροντίζω πάντα να τρώω στο Μαζί, στην Ερμούπολη.
5η στάση τρεις μέρες στη Μύκονο: Ταξίδι με μηχανή
Δεν θα θυμηθώ ότι δεν μου άρεσε στη Μύκονο. Θα θυμηθώ την ομορφιά της Μυκόνου όπως τη βίωσα μέσα από το αγόρι μου που είχε την πρώτη του μετάθεση στο νησί των Ανέμων.
Θα θυμηθώ την παραλία Αγράρι όπου απόλαυσα την σκιά,
τα παλιά Μεταλλεία όπου πρέπει να πάει όποιος φωτογράφος ή καλλιτέχνης επισκέπτεται το νησί,
το ξωκλήσι στη Μερχιά που σίγουρα κυμματοχτυπιέται τον Χειμώνα,
το φράγμα του νησιού που εννοείται δεν ήξερα ότι υπήρχε
και
το θερινό cine Manto γιατί σε παίρνει και σε κλείνει στην αγκαλιά του…
6η στάση τρεις μέρες στη Χίο: Ταξίδι με μηχανή
Αφιερωθήκαμε στο Νότιο τμήμα του νησιού όπου το πράσινο των Μαστιχόδεντρων έδενε με το ασπρόχωμα που τοποθετείται στη βάση τους για τη συλλογή της Μαστίχας και δείχνουν όλα τόσο τακτοποιημένα. Τα καλύτερα σαλόνια της φύσης.
Τόσες μέρες ταξίδι δεν θα μπορούσαμε να μην συμπεριλάβουμε επίσκεψη σε σόι – τι σόι Έλληνες είμαστε. Μας φιλοξένησαν λοιπόν οι αγαπημένοι μου θείοι, στο σπίτι τους έξω από τον παραδοσιακό και υπερερωτεύσιμο οικισμό των Μεστών και μεστώσαμε από την οικογενειακή αγάπη και φιλοξενία.
Και ενώ πίστεψα στην αποκλειστικότητα του έρωτα, επισκεφτήκαμε τον Κάμπο.
Και ερωτεύτηκα και πάλι. Διπλός έρωτας στη Χίο. Ίσως φταίει η αγάπη μου για τις λεμονιές. Περιφράξεις πέτρινες ψηλές από ντόπια κόκκινη πέτρα με μεγάλες αρχοντικές αυλόπορτες και μέσα επιβλητικά αρχοντικά από την ίδια πέτρα, στη μέση πηγάδι(μάγγανο) και περιβόλια. Παντού περιβόλια! Αν επέλεγα να ζήσω σε άλλον τόπο, μάλλον θα επέλεγα τον Κάμπο. Επιβάλλεται η επίσκεψη στο citrus για να τριγυρίσεις ανάμεσα στις λεμονιές και να ψωνίσεις προϊόντα του μαγικού αυτού τόπου.
Να κολυμπήσεις στη Χίο γιατί σίγουρα θα ευχαριστηθείς. Μη ξεχάσεις να κάνεις οπωσδήποτε ένα αυτοσχέδιο hot stone massage στα Μαύρα Βόλια. Γενικά ολόκληρο το Νότο πρέπει να τον ξεσκονίσεις. Μη ξεχάσεις να γυρίσεις στη Χίο από τον πίσω δρόμο ώστε κάπου στο κέντρο του Νησιού να περάσεις από τα Αυγώνυμα, να σου κοπεί η ανάσα στον Ανάβατο
και να προσκυνήσεις στη Νέα Μονή Χίου γιατί η UNESCO δεν αναγνωρίζει τυχαία κάποια μνημεία.
Η επιστροφή
Χωρίς να υπολογίσω τα ναυτικά μίλια που πλεύσαμε στο ταξίδι, η μηχανή κάλυψε 2.910 χιλιόμετρα και μας επέστρεψε ξεκούραστα από Χίο στην Καβάλα κι από κει στην Κομοτηνή.
Moto Tour, τίποτα από αυτά δεν θα θυμόμουν βέβαια αν δεν τα είχα καταγράψει στο travel notebook μου.
Εγώ να γράφω τις εμπειρίες της ημέρας είναι σε κάθε μας ταξίδι μια πολύ συχνή φωτογραφία στα καθημερινά κλικ.
Στο τέλος, θυμήθηκα εκείνο το πιάσιμο των πρώτων 130 χιλιομέτρων του moto tour μας. Αναρωτιέμαι τελικά αν προσαρμόστηκαν τα οστά μου ή αν μαγεύτηκα από την πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία του moto tour, που δεν το ξανασκέφτηκα. Η ουσία είναι ότι 21 μέρες απόλαυσα το ταξίδι, θα το ξανάκανα προς άλλους τόπους ξανά και ξανά. Μια μικρή λεπτομέρεια όμως διέκοψε αυτό το ξανά και ξανά μου. Ο νέος μας ρόλος ως μαμά και μπαμπάς και η συνειδητοποίηση μας πως η οικογένεια μας είναι πια τριμελής και ως τριμελής θέλουμε να ταξιδεύουμε. Οπότε βάζουμε στον πάγο επόμενα moto tour προς το παρόν και ίσως τα ξεπαγώσουμε στο μέλλον. Καθόλου δεν με στενοχωρεί αυτό μιας και κάθε αλλαγή στη ζωή μας είναι ευκαιρία για νέες εμπειρίες!
