Psithurism is the sound of wind in the trees and rustling of leaves.
Do you feel it(me)?
Κλείσε τα μάτια αγαπημένε μου adventurer. Θα σου ψιθυρίσω την ιστορία μου… πώς έφτασα από το τραπέζι της κουζίνας μου στις 12:30 π.μ. να περιγράφω το ταξίδι μου για τον προορισμό μου, to my psithurism.
Γράφοντας σου συνειδητοποιώ και η ίδια, πως έγιναν όλα τόσο αβίαστα. Χωρίς σχεδιασμό. Δεν έχω σημειώσεις να ανατρέξω, ζω μαζί σου την εμπειρία της ανακάλυψης, της δικής μου ιστορίας.
Μα πρώτα να σου συστηθώ. Είμαι η Βασιλική.
Μπίλω με φωνάζουν οι περισσότεροι φίλοι μου, μέχρι και η κόρη μου. Όμως βιάζομαι να σε προλάβω και να σου πω ότι γράφεται Bilo! Έτσι το οραματίστηκα στο δημοτικό! B i l o (μπι αι ελ οου), απλά greeklish που ήξερα από το 1995 που ήμουν έκτη δημοτικού, ότι θα γίνουν μόδα.
Μη μου το χαλάσεις με κανένα ωμέγα και ακόμα χειρότερα με το Μπίλιω που τυχαίνει να ακούω μερικές φορές!!
Πως προσγειώθηκα σε τούτον τον κόσμο;
Θα σου πω την ιστορία μου…ο μπαμπάς μου έκανε συλλογή από κορίτσια. Παντρεύτηκε τη μαμά μου και φέρανε στον κόσμο την κατά πολύ μεγαλύτερή μου αδερφή. Είδαν ότι μπορούσαν και καλύτερα και έπειτα από 21 μήνες έκαναν εμένα. Έπειτα υπήρξε μια ανάπαυλα αφού πίστεψαν πως έφτασαν στην τελειότητα. Δεν ξέρω γιατί αλλά μετά από 7 χρόνια, θεώρησαν πως μπορούν να ξεπεράσουν το τέλειο και έκαναν το στερνοπούλι μας. Κορίτσι κι αυτό εννοείται.
Στη συλλογή του ο μπαμπάς μου στο σπίτι εκτός από τη μαμά μου και εμάς τις 3 χάριτες,
είχε την αγαπημένη μου γιαγιάκα και πάντα μα πάντα κάποιο θηλυκό σκυλάκι. Επειδή προσέχουμε τον μπαμπά μας σαν τα μάτια μας φροντίζουμε οι απόγονοι να είναι όλοι γένους θηλυκού. Προς το παρόν τα έχουμε πάει περίφημα οι μεγάλες αδερφές…3 στα 3 εγγονές! Αν αλλάξει κάτι στην πορεία θα σε ενημερώσω!
Τα παραπάνω συνέβησαν στην Κομοτηνή.
Αν τυχόν – μη τυχόν – δεν ξέρεις που είναι, κλικ εδώ, και σε προσκαλώ να συναντηθούμε κι από κοντά! 
Εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα σχολείο και εδώ επέστρεψα μετά τη φοιτητική μου ζωή. Και κάπου στα βουνά και στα λαγκάδια η καρδιά μου συνάντησε την καρδιά του Δημήτρη. Μαζί αρχίσαμε να μοιραζόμαστε εμπειρίες με τόσο πάθος που το 24ωρο ήταν για εμάς τόσο λίγο. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η Αλεξάνδρα. Και όλα εξελίχτηκαν.
Πλέον είμαστε τρεις – τεράστια ευκαιρία για διεύρυνση νέων εμπειριών!
My Family Goal
Το οικογενειακό μας όνειρο είναι μια φάρμα με ένα ξύλινο σπίτι – που θα γίνει το σπιτικό μας!
Ένα σπιτάκι με μεγάλες αποθήκες, οπωρώνα για εμένα, ζώα για τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και ένα πολύχρωμο μπαξέ για όλους! Πόσο exciting να κάνεις όνειρα τα οποία μετατρέπονται σε σχέδια και εν τέλει ένα βήμα πριν την υλοποίηση! Κι αν δεν πραγματοποιηθούν; Τι πειράζει; Το είπε ο Καβάφης πρώτα: Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία με τη σειρά:
Εγώ, η Αρχιτεκτονική και η γνωριμίας μας
Ωραία περίοδος η διευρυμένη σύγχρονη φοιτητική ζωή! Κάθε περίοδο της ζωής μου τη ζω με απόλυτο ενθουσιασμό πιστεύοντας πως τώρα περνώ πιο καλά από ποτέ και πως τώρα είναι η καλύτερη περίοδος τελικά, κτλ.! ΑΛΛΑ come on….σαν τη φοιτητική ζωή δεν έχει!!!
Η ιστορία συνεχίζεται… Σπούδασα Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και ήταν υπέροχα.
Ήρθα σε επαφή με πολυμορφικές εμπειρίες που σίγουρα έβαλαν το λιθαράκι τους στη διαμόρφωση του είναι μου.
Τι να πρωτοθυμηθώ αυτά τα 6 χρόνια;
Κεραμική, γλυπτική, σχέδιο, ταξίδια γνωριμίας με την Αρχιτεκτονική γιατί η ίδια βρίσκεται έξω και όχι στα θρανία, ημερίδες με σταφύλι, παρμεζάνα και κρασί στον μπουφέ, τέχνη, συνεχόμενη δημιουργία, ομαδικά ξενύχτια σχεδίου και μακετών, φουλάρια γιατί είναι το φετίχ της σχολής, λίγο μαθηματικά και φυσική για να μην λένε ότι είμαστε καλλιτέχνες και όχι μηχανικοί.
Η φοιτητική ζωή όμως δεν είναι μόνο σχολή!
Αν και για εμάς τους Αρχιτέκτονες, η σχολή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή μας γιατί γινόμαστε ένα με τη σχεδιαστική μας τάβλα και αργότερα με το Autocad μας.
Αλλά, φοιτητική ζωή για μένα ήταν και το κάμπινγκ Ποσείδι, η μεταμεσονύχτια μπουγάτσα, το Erasmus στο Trento,
το φεστιβάλ στο Νεστόριο, τα τριήμερα ράφτινγκ και ιστιοπλοίας, το mountain bike στο Σειχ Σου, τα τσιπουράδικα, το καράτε στα γρασίδια της βιβλιοθήκης, η βιβλιοθήκη,
η Νέα Υόρκη, το θεατρικό εργαστήρι αλλά και πολλά άλλα όπως το δωματιάκι της εστίας μου στη Ξάνθη όπου έκανα το μεταπτυχιακό μου.
Εγώ, η Αρχιτεκτονική και η επαγγελματική μας συνύπαρξη
Και μετά; Μετά κουτρουβάλησα σε έναν επαγγελματικό χώρο που εν τέλει δεν ξέρω αν επέλεξα ή με επέλεξε. Αυτό που ξέρω είναι πως πέρασα 13 χρόνια με το αρχιτεκτονικό πτυχίο στα χέρια μου
χωρίς να καταφέρω να γίνω η Αρχιτέκτονας που ονειρεύτηκα στα 18 μου. Ανά διαστήματα κατηγορούσα την οικονομική κρίση που με κράτησε μακριά από τα εργοτάξια. Αργότερα, το Νόμο περί αυθαιρέτων γιατί ο κόσμος αυτήν την ανάγκη είχε και σε αυτή ανταποκρίθηκα and so on. Όμως! Μεγαλούτσικη πλέον και κάπως ωριμότερη τολμώ να κάνω την προσωπική μου ανασκόπηση. Ψάχνοντας το γιατί , παρατηρώ πως σαν φοιτήτρια ποτέ δεν ήμουν σαν εκείνα τα εκκολαπτόμενα Αρχιτεκτονάκια που καταλάβαινες από την 1η επαφή μαζί τους ότι they meant to be an architect…
Ήμουν φτιαγμένη για κάτι άλλο. Όχι μεγαλύτερο ή μικρότερο, αλλά για κάτι διαφορετικό. Το ένιωθα από τότε, το αναζητούσα στην πορεία, το συνειδητοποίησα με τα χρόνια, το αποφάσισα τώρα. Τι όμως; Τι;
Δεν μπορούσα να καταλήξω. Ενθουσιάζομαι με τόσα πράγματα που με τα περισσότερα ήθελα να καταπιαστώ και επαγγελματικά. Ανά εβδομάδα ή και μέρα άλλαζα αντικείμενο πόθου ενώ ταυτόχρονα υπέκυπτα σε ακόμα ένα Accept αυθαιρέτου που κατέφτανε στο γραφείο μου. Όλος ο ανήσυχος πόθος γινόταν ψυχολογικός μόχθος και σκόρπιες σημειώσεις στο κάδο των αζήτητων.
Ήρθε όμως η στιγμή, η πανέμορφη συγκυρία, από όπου αντλείς δύναμη και θάρρος. Πηδάς το ποταμάκι και περνάς τη ψυχή σου στην άλλη πλευρά.
Flying fox στο δικό μου ποτάμι ήταν το I do που δεν μετάνιωσα στιγμή.
Ο άνθρωπος μου, my man που λέμε και στο χωριό μου. Εκείνος που βρέθηκε δίπλα μου και πίστεψε στην αλλαγή που ήθελα, που με παρότρυνε να μπω στο κυνήγι αυτού που θα με πάθιαζε και που ήταν αρκετά έξυπνος για να ξέρει ότι η επαγγελματική μου ικανοποίηση θα έκανε μόνο καλό στην κοινή μας ζωή.
So it begins…coaching with the best Δήμητρα Ζερβάκη. Ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι η πραγματική διαφορά μεταξύ business και life coacher. Η Δήμητρα ήρθε στο business μου για να μείνει για πάντα στο life μου.
Επιτέλους, άρχισα να παρατηρώ το μέσα μου. Κι έβλεπα φύση, εμπειρίες, ταξίδια, μαγειρική, ενσυναίσθηση, περιβάλλον, πάλι ταξίδια – πάλι φύση – πάλι εμπειρίες. Ουπς, κάτι γίνεται εδώ σκέφτηκα. Και συνεχίζω… αναμνήσεις, Montessori, θεματικές βραδιές, συγγραφή, πάλι ταξίδια-πάλι φύση-πάλι εμπειρίες. Σίγουρα κάτι γίνεται εδώ και….
Όλα αυτά κάτι μου psithirisan. Και συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να είμαι κάτι από αυτά.
Γιατί είμαι όλα αυτά μαζί.
Και έτσι γεννήθηκε το Psithurism by Vasiliki….
Τι μπορώ να κάνω για εσένα;
Να σε παρασύρω.
Να σε πάρω από το χέρι και να σου ψιθυρίσω…μπορείς και εσύ να
- ζήσεις ελεύθερος
- «βουτήξεις» σε νέες εμπειρίες,
- επανεφεύρεις τον εαυτό σου,
- ζήσεις αυτά που σε παθιάζουν.
Και θα ήθελα αν το θες κι εσύ να δημιουργήσω για σένα νέες ολοκληρωμένες εμπειρίες, να σε βοηθώ να ανακαλύψεις ποιος είσαι και πως να εξελίσσεσαι, να σε παροτρύνω να αισθάνεσαι ζωντανός, να μην προδίδεις τον εαυτό σου και να ζεις μια ζωή μοναδικά δική σου μέσα από την αρμονία με τους γύρω σου και τη φύση.
Αν θες άνοιξε τα μάτια σου, αυτή ήταν η δική μου ιστορία. Αν όμως ταξιδεύεις ανάμεσα στο θρόισμα των φύλλων, τότε κράτα τα κλειστά και ψιθύρισέ μου τη δική σου ιστορία!
