Εγώ; Ποτέ! Ή μήπως να μη λέω ποτέ;
Διαλειμματική Διατροφή ή Νηστεία, ακόμα μια δίαιτα;
Είναι αλήθεια πως μεγαλώνοντας αναθεωρείς κάποια πράγματα. Με το καιρό, διαπιστώνεις πως είσαι έτοιμος να δοκιμάσεις εμπειρίες τις οποίες όταν τις πρωτοάκουσες, κούνησες το κεφάλι με δυσπιστία και σκέφτηκες από μέσα σου…εγώ;;; ποτέ!!!
Κάτι τέτοιο συνέβη όταν άκουσα πρώτη φορά για
τη διαλειμματική διατροφή ή πιο σωστά διαλειμματική νηστεία και στα αγγλικά intermittent fasting.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και τη σχέση του με το φαγητό. Από τότε που η μαμά μου μου εξιστορεί περιστατικά αμύθητης πείνας μάλλον διότι ενώ μόλις είχα φάει μεσημεριανό, πήγαινα στη γειτόνισσα και αν τύχαινε να τρώνε καθόμουν κι έτρωγα χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Τι να πω για το φαγητό…
Για μένα το φαγητό είναι απόλαυση, μια ολοκληρωμένη εμπειρία η οποία έχει ως τελικό αποτέλεσμα να γεμίσει μεν το στομάχι μου αλλά ταυτόχρονα επιτελεί πολύ σημαντικότερο έργο. Έχει ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις μου, έχει δημιουργήσει προσμονή, με έχει ταξιδέψει μεταφορικά αλλά και πραγματικά, με έχει ενώσει με παρέες και με έχει συντροφέψει σε λύπες και χαρές. Και αυτό το τελευταίο ειδικά, μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά για μένα δεν είναι. Πάντα θυμάμαι κάποιον φίλο μου να λέει πως όταν είναι στενοχωρημένος δεν μπορεί να φάει ενώ σε κάποιον άλλον συνέβαινε το ίδιο στη χαρά του…Ε σε μένα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο…Τη θλίψη μου ήθελα να την κουκουλώσω με κάτι νόστιμο, ενώ στη χαρά μου το φαγητό απλά ολοκλήρωνε την υπέροχη αίσθηση που είχα στη ψυχή μου. Ακόμα και στο άγχος έτρωγα, για να ξεχαστώ.
Και έπειτα, ανά πενταετία ίσως, πάθαινα ένα σοκ. Συνήθως κοιτώντας φωτογραφίες από καλοκαιρινές διακοπές, το έπαιρνα απόφαση συνειδητή και έμπαινα σε διαδικασία διατροφής. Άλλοτε με διατροφολόγους κι άλλοτε μόνη μου, ακολουθώντας αυτό που ήξερα πολύ καλά ότι θα με βοηθούσε να χάσω τα περιττά κιλά. Όμως, σε κάθε περίπτωση οι λύσεις μου προσέφεραν μια τόσο βαρετή και ανιαρή διατροφική καθημερινότητα.
Γενικά δεν δοκίμαζα ποτέ extreme δίαιτες, με σκευάσματα, στερητικές ή πρωτεϊνικές ή δεν ξέρω καν πως λέγονται γιατί ήμουν και είμαι κατά. Ανέκαθεν προσπαθούσα να τηρώ τα 5 γεύματα την ημέρα εκτός από τις μέρες εξόδου που προέκυπτε και κάποιο μεταμεσονύχτιο γεύμα ή τις μέρες που τα γεύματα γίνονταν αμέτρητα εξαιτίας διαφόρων σνακ που βρισκόντουσαν μπροστά μου.
Τη θεωρία όμως την ήξερα, 5 γεύματα την ημέρα!
Στην πράξη είχα πρόβλημα, γι’ αυτό ακόμα και τώρα ζηλεύω και επικροτώ όποιον έχει ισορροπημένη σε ποσότητα αλλά και ποιότητα διατροφή. Κυρίως, ζηλεύω αυτούς που το κάνουν συνειδητά, γιατί θεωρούν αυτονόητο το να προσέχουν το σώμα τους και την υγεία τους όχι για άλλη μια δίαιτα. Αλλά και όσους που το έκαναν από πάντα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αυτούς που η καρδιά τους δεν σκιρτάει στη μυρωδιά ενός γύρου και που δεν ενθουσιάζονται όταν σε μια επίσκεψη τους κερνάνε πίτσα. Τους ζηλεύω και το δηλώνω ευθαρσώς!
Και ναι, όλοι εμείς «του φαγητού» θα πούμε ότι είναι ξενέρωτοι, δεν ζουν με πάθος και δεν χαίρονται τη στιγμή αλλά όχι φίλοι μου. Θεωρώ πως μια χαρά ζούνε όλοι αυτοί και μάλιστα ελεύθεροι από το πάθος του φαγητού το οποίο εμένα νιώθω να με ορίζει σε πολλές φάσεις της ζωής μου. Χρειάζομαι όμως να τους προσδώσω μια ταμπέλα για να δικαιολογήσω και να κουκουλώσω την αδυναμία μου. Την αδυναμία του να πω όχι σε ένα κέρασμα ή να περάσω τέλεια ακόμα και στα μπαράκια που δεν σερβίρουν ποτό μαζί με πατατάκια!
Και κάπου στα 35 θαρρώ, έτυχε να μου μιλήσει η γυμνάστρια και φίλη μου Δήμητρα, η προσωπική μου ευτοπία, για τη διαλειμματική νηστεία. Έμεινα άφωνη.. δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε..
Διαλειμματική Διατροφή: «τι εννοείς τρως μόνο 8 ώρες; το πρώτο γεύμα είναι στις 12 το μεσημέρι; τι εννοείς, δεν τρως μετά τις 8 το βράδυ;»
Τίποτα δεν μου φαινότανε σωστό! Η φίλη μου η Αγγελική, αυτή η γκριζοπράσινη περίεργη τύπισσα, τα ίδια, διαλειμματική διατροφή! Κάτι μου έλεγε να ξεκουράζονται τα όργανα μας.. γενικά ΔΕΝ μπορούσα να συμφωνήσω. Μου φαινότανε τόσο λάθος. Μια διαφορετική δίαιτα; Εγώ τα μισά πρωινά, για να μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι έπρεπε να σκεφτώ τι θα φάω για πρωινό κι έπειτα μου ερχότανε το κίνητρο και η διάθεση να σηκωθώ. Το να φάω πρώτο γεύμα στις 12 απλά δεν υπήρχε καταγεγραμμένο στις εμπειρίες που θα ήθελα να δοκιμάσω στη ζωή μου EVER!
Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να εξηγήσω λίγο πιο επιστημονικά…
τι είναι η διαλειμματική νηστεία…
αντιγράφοντας ορισμό που βρήκα στο διαδίκτυο. Διαλειμματική νηστεία, δεν είναι μια ακόμα δίαιτα. Ορίζεται ως το μοτίβο γευμάτων που έχει αρκετές ώρες αφαγίας και συγκεκριμένες ώρες στις οποίες μπορεί να γίνει κατανάλωση φαγητού.
Δύο τύποι Διαλειμματικής Διατροφής είναι οι πιο γνωστοί:
- Καθημερινά 16 ώρες αφαγίας και 8 ώρες περιθώριο για κατανάλωση γευμάτων. Γνωστή και ως ”Διαλειμματική νηστεία 16/8”.
- Δύο μέρες την εβδομάδα κατανάλωση 500 θερμίδων για τις γυναίκες / 600 θερμίδων για τους άντρες, ενώ οι υπόλοιπες μέρες κανονικά. Γνωστή και ως ”Διαλειμματική νηστεία 5:2”
Εγώ γνώρισα την πρώτη. Και την αποχαιρέτησα μόλις μου συστήθηκε.
Η κατάσταση όμως με τα κιλά μου δεν πήγαινε άλλο. Και προσπαθούσα μόνη μου να χάσω κάποια κιλά, προσέχοντας τα γεύματα μου. Μάταια. Επί πόσες εβδομάδες δεν έχανα ούτε 100γρ. Εντάξει το ξέρω, μεγαλώνοντας το όλο σύστημα δουλεύει πιο δύσκολα, αλλά πόσο πιο δύσκολα τελικά; Και αποφάσισα πως πρέπει να κάνω κάτι πιο δραστικό. Έτσι θυμήθηκα τη διαλειμματική νηστεία και την άρχισα δειλά δειλά τρώγοντας στο ελεύθερο 8ωρο μου ότι ήθελα, διατηρώντας συγκεκριμένα γεύματα τα οποία όμως δεν πρόσεχα ιδιαίτερα.
ΤΙΠΟΤΑ! Δεν έχασα τίποτα. Σκέφτηκα ότι θέλει ακόμα πιο δραστικά πράγματα. Έκοψα τα γλυκά. ΤΙΠΟΤΑ!
Ένοιωθα καλύτερα η αλήθεια είναι αλλά η ζυγαριά σταθερή!!! Έτσι, στην υπέροχη παραλία του Μυλοποτάμου στο Πήλιο, κι ενώ ο Δημήτρης αποθανάτιζε την Αλεξάνδρα σε μια παιχνιδιάρικη στιγμή της στην παραλία, έτυχε το πόδι μου να βρεθεί στο πλάνο. Και αυτό ήταν. Είπα ως εδώ.
Η κατάσταση είναι σοβαρή, απαιτεί δράση. Άλλη μια δίαιτα; Θα μιλήσω με κάποιον ειδικό! Και αυτό έκανα με το που γύρισα στη βάση μου.
Ακολούθησα διαλειμματική διατροφή από ειδικό για αρκετούς μήνες με συγκεκριμένο πρόγραμμα γευμάτων το οποίο βασίστηκε πάρα πολύ στις οικογενειακές μας διατροφικές συνήθειες. Έχασα κιλά αλλά κυρίως αισθανόμουν σε όλη την πορεία όμορφα, ανάλαφρα και ότι τρεφόμουν σωστά και φρόντιζα το σώμα μου. Αυτούς τους μήνες δεν με δυσκόλεψε ποτέ το ότι έτρωγα στις 12 ούτε το ότι δεν ξαναέτρωγα μετά τις 8, γεγονός που δεν το περίμενα ομολογώ.
Και για άλλη μια φορά καταλήγω πως όλα τα εμπόδια και οι δυσκολίες είναι στο μυαλό μας.
Άπαξ και αυτό έρθει στα συγκαλά του-όλοι οι στόχοι επιτυγχάνονται. Ίσως δεν ήμουν πάντα έτοιμη γι’ αυτό και δεν κουνώ το δάχτυλο σε κανέναν. Τότε ήμουν! Τώρα πάλι δεν είμαι. Γιατί είμαι έγκυος και άλλαξαν οι ανάγκες μου.
Τώρα έχω σαν εργαλείο μονάχα το food plan μου. Επειδή με βοηθάει να οργανώνω τα γεύματα μου, να αποφεύγω τα τσιμπολογήματα και να ισορροπώ. Αλλά ανυπομονώ να την ακολουθήσω και πάλι.
Από όλο αυτό όμως εγώ σίγουρα κέρδισα πολλά και το κυριότερο από αυτά είναι ότι έμαθα να μην προδικάζω καταστάσεις αλλά να τις δοκιμάζω. Αν μου ταιριάξουν καλώς.
