Μια ομιλία TedX μπορεί να σου προσφέρει πολλά!
Κάπου στη Θεσσαλονίκη ενέπνευσε την Αλεξανδρουπολίτισσα Κική Τσακαλδίμη να φτάσει higher than Everest έπειτα από την παρακινητική ομιλία του Satyabrata Dam. Κάπου στην Κομοτηνή ενέπνευσε κι εμένα να αλλάξω τρόπο ζωής και να τροποποιήσω στην καθημερινότητά μου το μοναδικό πράγμα που με δυσκόλευε – τη δουλειά μου. Παρακολουθώντας την ομιλία της Δήμητρας Ζερβάκη business coacher στο TedX Komotini τον Μάιο του 2019 με θέμα “η γλώσσα των πολυμορφικών-πρισματικών ανθρώπων” ένιωσα ότι μιλούσε για μένα, είχα ανάγκη coaching.
Φεύγοντας εκείνη τη μέρα, ήξερα ότι θα έρθει και πάλι η στιγμή της συνάντησής μας. Το βράδυ που γύρισα σπίτι εξακολουθούσα να έχω την ίδια αίσθηση. Σύντομα όμως η καθημερινότητα ρούφηξε όλον τον ενθουσιασμό μου και σταμάτησα να το σκέφτομαι πια.
Χρειάστηκε ένας χρόνος και κάτι ψιλά να θυμηθώ εκείνο το αίσθημα ευφορίας που ένιωσα ακούγοντας τη Δήμητρα. Αποφάσισα πως δεν μου αξίζει να συμβιβάζομαι με τίποτα στην καθημερινότητα μου. Επιτέλους πρέπει οι σκέψεις να γίνουν πράξεις, τα όνειρα πραγματικότητα και όπως λέει και η ίδια, να βρω το vantage angle μου.
Η Πρώτη Κίνηση
Τις περισσότερες φορές, για να ξεκινήσουμε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας χρειάζεται μια πολύ μικρή κίνηση.
Ένα e-mail για παράδειγμα, ανεπίσημο, χωρίς πολύ σκέψη αλλά με πολύ συναίσθημα. Ένα e-mail των τριών σειρών συνέταξα κι εγώ με τίτλο βοήθεια. Και η βοήθεια ήρθε. Συχνά διστάζουμε να τηλεφωνήσουμε ή να στείλουμε ένα e-mail γιατί το σκεφτήκαμε αργά τη νύχτα και θα ενοχλήσουμε ή γιατί θεωρούμε πως δεν έχουμε πλήρη εικόνα της απόφασής μας και θέλουμε να την αφήσουμε να ωριμάσει. Και ο χρόνος κυλάει και εμείς βυθιζόμαστε σε μια καθημερινότητα που δεν μας ικανοποιεί!
Αν κάτι μέσα σου λέει να δράσεις, μην ακούς όλα τα υπόλοιπα που σου λένε να περιμένεις!
Πρέπει να είμαστε doers! Το οφείλουμε στον εαυτό μας για να μην μένουν εκκρεμότητες μέσα μας που στενεύουν τον εσωτερικό μας χώρο, δηλαδή μας στενοχωρούν.
Η Συνέχεια
Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να προσλάβω business coacher. Φανταζόμουν πως αυτό το επάγγελμα ήταν αποτέλεσμα κάποιας νέας τάσης που έφτασε και στην Ελλάδα. Κάτι που δεν απευθυνότανε σε άτομα σαν εμένα. Άτομα δηλαδή που ξέρουν τι θέλουν, με δική τους δουλειά πάνω στο αντικείμενό τους, που πατάνε στα πόδια τους κ.ο.κ. Το coaching απευθυνόταν σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων ή επιχειρήσεων που τα είχανε κάνει λίγο μπάχαλο.
Δεν ξέρω πώς να γελάσω σε γραπτό λόγο ώστε να σας δείξω το πόσο απέχει από την πραγματικότητα εκείνη μου η πεποίθηση!
Όταν η γνωστή γκρισοπράσινη φίλη μου με παρότρυνε να κάνω το βήμα και να μιλήσω με τη Δήμητρα την coacher μου, ένιωσα πως πλέον είχε έρθει η ώρα. Αφού προηγήθηκε οικογενειακό συμβούλιο, το απόγευμα μιας Δευτέρας έστειλα το προαναφερόμενο e-mail ζητώντας τη βοήθειά της. Δεν ήξερα ακριβώς τι είναι αυτό που ζητούσα, δεν είχα μια επιχείρηση που ήθελα να την εκτοξεύσει, ούτε είχα μια ιδέα που χρειαζόταν ένα branding για να απογειωθεί.
Είχα όμως κάτι πολύ βασικότερο:
- το θάρρος να μοιραστώ όλα εκείνα τα συναισθήματα που με πίεζαν, με στενοχωρούσαν και με μπέρδευαν
- την τόλμη να ζητήσω από κάποιον να καταλάβει ποια είμαι, τι θέλω και τι μπορώ να κάνω.
Και αρχίσαν να κυλάνε οι βδομάδες υπό την «επίβλεψη» της coacher μου η οποία είχε γίνει η πιο συχνή επαφή στο mail μου.
Όλως παραδόξως χαιρόμουν να δουλεύω τα παλιά project του γραφείου, με στόχο να τα ολοκληρώσω για να προχωρήσω μπροστά . Κυρίως χαιρόμουν να πηγαίνω στο γραφείο και να δουλεύω τα project που μου ανέθετε η coacher μου και να συνειδητοποιώ πράγματα για μένα. Όχι μικρά και ανούσια που κάπου είχαν κρυφτεί, αλλά μεγάλα και σημαντικά. Εφόδια, ταλέντα αλλά και αδυναμίες που δεν φανταζόμουν όχι ότι απλά τα έχω, αλλά ότι με καθορίζουν. Και άρχισα να ερμηνεύω αποφάσεις που πήρα στο παρελθόν. Γεγονότα που δεν μπορούσα να ξεπεράσω ενώ οτιδήποτε άλλο το ξεπερνώ σε πέντε λεπτά, επαγγελματικές επιλογές κ.ο.κ. Κάθε συνάντησή μας και κάθε άσκηση που έκανα ατομικά, στο τραπέζι της κουζίνας μου κι αφού είχε κοιμηθεί το πλασματάκι μας, ήταν μια αποκάλυψη.
Για μένα
Για μένα που υποτίθεται με ξέρω τόσο καλά, που έχω αυτοπεποίθηση σε ότι κάνω, που ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι. Κι όμως, κάθε φορά ήταν μια αποκάλυψη.
Η Τελική Ευθεία Coaching
Η τελική ευθεία ήταν τρομακτική. Ένιωθα σαν το παιδί που πρέπει να αφήσει το χέρι της μαμάς του και να κάνει το πρώτο βήμα μόνο του. Ήμουν τρομοκρατημένη, σίγουρη ότι θα αποτύχω και ότι δεν έχω πάρει σωστές αποφάσεις. Αυτά τη μια μέρα.
Την επόμενη μέρα ένιωθα έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο. Αισθανόμουνα πως όλα μέσα μου και γύρω μου τακτοποιήθηκαν. Eπιτέλους θα ξεκινούσα να υλοποιώ όλα εκείνα που ονειρεύτηκα και μάλιστα θα το κάνω με μεγάλη επιτυχία.
Έκοψα την κορδέλα τερματισμού του coaching.
Ξεκινούσα όμως αμέσως έναν αγώνα πολύ δυσκολότερο και μακρύτερο. Εκείνον του Psithurism.
Τον ξεκινούσα όμως εφοδιασμένη με γνώσεις και αυτοπεποίθηση. Πάνω από όλα όμως τον ξεκινούσα με υπέρμετρο ενθουσιασμό και χωρίς φόβο. Μέσα από το coaching έμαθα τόσα πολλά για μένα. Πλέον δεν φοβάμαι ούτε να πετύχω αλλά ούτε και να αποτύχω.
